Τα (μικρά) ποιήματα της Δευτέρας: Δήμητρα Κατιώνη
Αναθεωρώντας τη μετάφραση των σύννεφων, εβδομήκοντα τον αριθμό και πάντα σε καταιγίδα διατελών, ευχήθηκα να μεταμρφωθώ σε αυτή τη σταγόνα που ξεχειλίζει ανά τους αιώνες το δισκοπότηρο. Ο τυφλοπόντικας ολοταχώς σκάβοντας τα λαγούμια της λαχτάρας προς την άκρη της νύχτας, γνωρίζει ότι τα μάτια είναι άχρηστα όταν με νύχια και με δόντια κανείς ανοίγει […]
Το ποίημα της Δευτέρας “Θα προσπεράσουν” της Μαρίας Κούρση
Θα προσπεράσουν Το ύφασμα τελειώνει Είχε λάθος μέτρα και κακό σχεδιασμό Πάντα με τύλιγε λειψά Γι’ αυτό όλα μου τα χρόνια Κρυώνω Το πέρασμα στον θάνατο είναι μια κόκκινη στρογγυλή γουλιά Τη σκουπίζεις στα χείλια στο πάτωμα ή το μαξιλάρι Τα ίχνη φεύγουν λίγο αργότερα Μαρία Κούρση από τη συλλογή της Εξόδιος αέρας Εκδοτική […]
Το ποίημα της Δευτέρας “Ένα λεπτό” του Κωνσταντίνου Γιαννάκου
Ένα λεπτό …μας ζητούν καθώς με υπομονή περιμένουμε στην ουρά της ζωής με ένα χαμόγελο συγκατανεύουμε στην απώλεια αγνοώντας -για ένα λεπτό- τη διαμαντένια του αξία Το λεπτό της συμπάθειας …μας τυλίγει όσο να σφίξουν τα πανιά της εκκίνησης με τα νεύρα στα όρτσα στην αλμυρή περιπέτεια για άντρες αξύριστους στην τολμηρή αναζήτηση για γυναίκες […]
Το ποίημα της Δευτέρας: “Το αδιανόητο τίποτα” της Τζένης Φουντέα-Σκλαβούνου
Το αδιανόητο τίποτα Έχουν οι λέξεις νόημα; Όλες οι λέξεις έχουν νόημα; Ένα νόημα έχουν ή πολλά; Ποιος μας το βεβαιώνει; Κι αν έτσι είναι τι θα πει η λέξη τίποτα; Τίποτα δηλαδή, σημαίνει τίποτα; Τίποτα άλλο; Υπάρχει άλλο και τι μπορεί να είναι αυτό εκτός από το στείρο αντώνυμο του όλα; Μήπως το τίποτα […]
Το ποίημα της Δευτέρας την Τρίτη: “Εκδικούμενη με γκολ ορφάνια” από την Αλήτι Τσαλαχούρη
ΕΚΔΙΚΟΥΜΕΝΗ ΜΕ ΓΚΟΛ ΟΡΦΑΝΙΑ: Η αναγγελία στην προσευχή απ’ τον διευθυντή-Υποχρεωτική επίσκεψη στο Ορφανοτροφείο της Αρχιεπισκοπής-Kι εμάς στα πόδια μας τα μούτρα μας-Όση ορφάνια-Με τόσα γκολ τρυπούσανε τα δίχτυα μας-Είκοσι αντίπαλοι-Σε πολλαπλασιασμό με δυο γονείς-Σαράντα φάγαμε στην άλλη εκδρομή-Σκέτες βολίδες- Που χολιάζανε τα σπίτια μας-Aδιαφορώντας πως όπου άνθρωπος κι Οδύσσεια-Όση ορφάνια-Με τόσα γκολ τρυπούσανε τα δίχτυα […]
Δύο ποιήματα της Μένης Πουρνή για αυτή τη Δευτέρα
CAVA DEI (GRAECI) TYRANNI Μνήμη Γιώργου Σεφέρη Αν γύριζε ξανά ο ποιητής από τις Αραπιές και την απεραντοσύνη της Κομμαγηνής, πάλι εδώ θα σταματούσε. Θ’ ανεβοκατέβαινε ανήσυχος την τσιμεντένια σκάλα σαν κύμα στα βράχια της ακτής, μ’ ένα μισογεμάτο ποτήρι από χυμό λωτού στο σκονισμένο τραπέζι μιας παραθαλάσσιας τρατορίας, κάτω απ’ τη σκιά κάποιας μισόξερης […]
Το ποίημα της Δευτέρας: “Μακριά από την πατρίδα” της Λιλιάνας Φουρτζίου
Μακριά από την πατρίδα Με ρώτησαν: – Ξέρεις να κλαδεύεις καλλωπιστικά κι άλλα φυτά; – Ξέρω, τους απάντησα. Για να βγάλω το ψωμί μου, τα είπα αυτά. Με ρώτησαν: – Ξέρεις να βάφεις κάγκελα, κουφώματα; – Ξέρω, απάντησα. Για να φρεσκάρω του κόσμου τα ξέθωρα χρώματα. Με ρώτησαν: – Ξέρεις να μαγειρεύεις φαγητά νόστιμα, φίνα; […]
Το ποίημα της Δευτέρας: “Όταν ανθίζουν οι κουμαριές” της Γιώγιας Σιώκου
Όταν δακρύζουν οι κουμαριές Άταφος ανάμεσα στους στίχους ο Πολυνείκης. Φοβάμαι τη βόμβα του υδρογόνου. Την αλαζονεία των ανθρώπων. Το αλύχτημα του προπανίου. Την πετρελαιοκηλίδα φοβάμαι φιλντισένια να ιριδίζει στο αρχιπέλαγος. Οι κουμαριές και τα ελατόδασα δακρύζουν λίγο πριν απανθρακωθούν. Την υπερθέρμανση φοβάμαι του πλανήτη. Τον κρότο των παγετώνων. Του μολυσμένου υδροφόρου ορίζοντα την οργή. […]
Τα ποιήματα της Δευτέρας “Κοιτάζω την ανάσταση των άστρων” του Ευριπίδη Γαραντούδη και “Κοιτάζοντας τον κύκλο του στερεώματος” της Σοφίας Κολοτούρου
Κοιτάζω την ανάσταση των άστρων Γιώργος Σεφέρης, “Κυριακή 2 ιουλίου [1950]”, Μέρες Ε΄, σ. 197-203 Ludovico Einaudi, “Ascent”, Seven Days Walking (και οι επτά παραλλαγές) Κοιτάζω την ανάσταση των αστεριών ξανά απ’ τη σχολική μου αυλή κι ένα φυτό απλώνει ρίζες στο κενό. Στη διαπασών ηχεί η ηχώ της μουσικής τουˑ απ’ τον κορμό του […]
Το ποίημα της Δευτέρας “Ο φάρος” της Ελισάβετ Λαμπροπούλου
Ο φάρος Ο φαροφύλακας άναψε το κεφάλι του φλεγόμενος τριγύριζε στον πύργο Κι ο αέρας μύριζε παραφίνη κι ο ουρανός ήταν μια πηχτή πετρελαιοκηλίδα μέσα του πετούσε αργά το πλοίο “η Ελπίς” με το κατάρτι του έγδερνε το φεγγάρι γέμιζε η νύχτα άσπρο πύον κι αστέρια δεν υπήρχαν πάνω πουθενά Κάτω στη θάλασσα έλαμπαν οι […]
