5

Σε εκείνο το όνειρο

ήσουν ανακουφιστική και έμοιαζες με ολότητα

Μου μαγείρευες κέικ

αλλά πετούσες μες στο μπολ τα αυγά μας σπασμένα

κι εγώ με το καλάμι μου

προσπαθούσα να μαζέψω τα τσόφλια

Τα κολλούσα στο σώμα μου

και έμοιαζα με ψηφιδωτό

ή με κάποια γη ξηρή και σκασμένη

Μου επαναλάμβανες μία ιστορία

πως πετούσες κατά μήκος της θάλασσας

και η κοιλιά σου βρεχόταν ίσα ίσα από το κύμα

Έμοιαζες με κάτι που ήθελα

και κάτι που στ’ αλήθεια είσαι

Η νοσταλγία επανέρχεται μόνο στα όνειρά μου

πάνω σε μία μεζούρα χιλιομέτρων

ο χώρος και ο χρόνος

την μεταφέρουν με προσοχή για να μην σπάσει

σαν τα αυγά του κέικ σου

Εκείνο το βράδυ ξύπνησα

και μύριζε φωτιά και κέδρος

Μαλαματή-Μαρία Πετρίδου

από τη συλλογή της Το στομάχι περιθάλπει ένα τοπίο

εκδόσεις Θράκα, 2025