Ο λοιμός και η Μύρινα
Λοι]μώ θανούσης ειμί [σήμα] Μυρίνης
Χαραγμένο στην πέτρα
το αρχαίο μονόστιχο επίγραμμα
Λοι]μώ θανούσης ειμί [σήμα] Μυρίνης
(της Μυρίνης που πέθανε απ΄τον λοιμό είμ’ ο τάφος]
Να θαυμάσουμε αξίζει την τέχνη της ποίησης,
πώς το ίδιο το μνήμα αποσπά απ’ τη λήθη το ελάχιστο:
της νεκρής μόνο τ’ όνομα,
την αιτία θανάτου, κι ακόμα
το ειμί, ενεστώτα διαρκείας
που ανασταίνει – ας πούμε – τη Μύρινα
και χαρίζει ψυχή στη λαλέουσα πέτρα.
Τόσος θάνατος σήμερα ανώνυμος πια
αριθμός αυξομειούμενος σε δελτία ειδήσεωνˑ
σταματήσαν να φθέγγονται οι μικροί κιονίσκοι.
