Το ποίημα της Δευτέρας: «Ανεπίδεκτη αποστηθίσεως» της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Ανεπίδεκτη αποστηθίσεως

Μία τεράστια σκηνή ενηλικιώνει παιδικά όνειρα
Δεν είμαι σίγουρη ότι αποστήθισα τα λόγια
Υποθέτω πως μου αρκούν οι λέξεις
την ώρα που προσπαθώ να επαναφέρω τον θόρυβό τους
στην ησυχία του θεάτρου
Ακούω βήματα παιδιών που πλησιάζουν
Η αυλαία θεόρατη
ακουμπά στις παρυφές του παραδείσου
Το χρώμα της σαν παθιασμένη άρια
βάφει τριανταφυλλί πεντάγραμμα
Μιούζικαλ λέω θα ‘ναι αυτή η εμφάνισή μου
Ίσως με λίγη τύχη μια
ετεροχρονισμένη άνοιξη του Βιβάλντι
(Αν κρατήσω αμάραντες τις νότες)
Αυτή η έγνοια πως δεν απομνημονεύω
Πως δεν συνδέω τη λέξη με το συναίσθημα
Την πρόθεση με το ρήμα
Πως είμαι ακατάλληλη για ρόλους πρωταγωνιστικούς
Πως πρέπει απλώς να ικανοποιώ τη θέλησή μου να υπάρξω
με παντομίμα για ασφάλεια
Να μην μπορεί κανείς να επικρίνει τα σαρδάμ
τις απολήξεις λανθασμένων μου εκφράσεων
Γι’ αυτό μάλλον κινούμαι δίχως παρελθόν
Έχω την κάθε μέρα μου παράσταση ανοικτή
Κι εσύ
Κι εγώ
κοινό που δεν επευφημεί
ακόμα κι αν αρέσω

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

από τη συλλογή της Φώτα στη διαπασών

εκδόσεις Μανδραγόρας, 2022

 

 

Η φωτογραφία είναι της Monica Silvestre από το pexels.com.

Περισσοτερα αρθρα