«Γαλάζια σπλάγχνα»

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου
μαζεύω τή φωνή μου ἀπό κάθε ἄκρη
καί τό ὑπόλειμμά της αὐτό στή σινδόνη τῶν δέντρων
κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλά στό σκουριασμένο βράχο
ὅπου ὀργίζεται ὁ γερο-κόρακας
συγκεντρώνομαι
γιά τή μεγάλη ἀποκάλυψη
ρίχνω στόν ἄνεμο μακρόσυρτη ἀγάπη:
Τήν θέλω ἐγώ τήν ἀπελπισία μου
δέν τήν ἀνταλλάσσω μέ θαλπωρή ἄλλη
ἔχασα.
Μά χάνουν καί τ᾿ ἄνθη
τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τό μοναδικό παράθυρο…
Κάλλιο νά πλανηθεῖ ὁ χαρταετός μου
δὲ θέλω πιά ν᾿ ἀγγίξω τά χρώματά του
κλείνω τά μάτια μου γιά νά δῶ.
Εἶναι ἡ φωνή πού μέ διασχίζει
κι ἄλλοτε πού χτυπᾷ στόν ἄκμονα
χίλιες φορές.
Εἶναι ἡ φωνή ἀπό ἕνα βάθος:
Γιά πάντα νά μήν ἔχεις
τίποτα γιά τ᾿ ἀληθινά χέρια
μονάχος
ἀνήμπορος ἐκστατικός
σ᾿ αὐτή τήν ἄξαφνη γιορτή τοῦ δευτερολέπτου
πού παραδίδεται ὁ κόσμος.

Νίκος Καρούζος

Τα ποιήματα Α’ (1961-1978), εκδ. Ίκαρος