Στη μνήμη εκείνου που υπήρξε

Σ’ εκείνη την κηδεία πήγα μόνη
Στάθηκα στη βροχή
Δεν υπήρχε δίπλα μου άλλος κανείς
Το χέρι να μου κρατήσει
Μαζί μου να θρηνήσει
Δεν υπήρχε άλλος τον πόνο μου να νιώσει
Μόνο εγώ ήμουν εκεί κι αυτός

που

κάποτε

υπήρξε.

Κι αναρωτήθηκα πού πήγαν όλοι;
Πώς γίνεται κανένας άλλος γι’ αυτόν να μην πονούσε;
Πώς γίνεται κανένας άλλος όσο εγώ να μην τον αγαπούσε;
Σ’ εκείνη την κηδεία έκλαψα πολύ

Φώναξα
Έτρεξα
Ούρλιαξα
Δάκρυσα

Λύγισα
Χάθηκα

Λυτρώθηκα(ν)
τα δάκρυά μου
και φύτρωσαν
στις σκιές των πεύκων.

Σ’ εκείνη την κηδεία πήγα μόνη
κι ήταν η πιο εκκωφαντική σιωπή που έχω νιώσει
Η πιο επώδυνη απώλεια που έχω επιβιώσει.

Κι όταν πλησίασα για να τον αποχαιρετήσω
και το πρόσωπό του για μία τελευταία φορά να αντικρίσω,
Αξάφνου είδα ότι το φέρετρο ήταν άδειο.
Άραγε για ποιον θρηνούσα τόσο καιρό;
Για ποιον έχασα τη φωνή μου;
Αφού η δική του καρδιά χτυπούσε ακόμα,

Η κηδεία ήταν δική μου.

Ελένη Καλαντζή

από τη συλλογή της Προτού μπει φως στο δωμάτιο

εκδόσεις Πηγή, 2024