Η αυλή των χαμένων θαυμάτων, της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Να είχαμε πέντε φιλιά και δυο αγκαλιές

ευλογημένες από μυστικό θεό μας

Και το κρασί να μην τελειώνει

Γιατί η δίψα είναι πάντοτε

λυγμός στον ουρανίσκο

Και η μέθη θέλει κάτι κόκκινο

για να κρατάει γαλανό τον δρόμο

Το πρωί με πλούσια λόγια

Ως το βράδυ

σκοτωμένα αηδόνια στο παράθυρό μας

Η άνοιξη χλωμή

ζωγραφισμένη στους τοίχους των πολυκατοικιών

που μας κυκλώνουν

Κρεμαστοί οι κήποι της Βαβέλ

Είναι το μάτι μας σκισμένο σωσίβιο

Πνιγόμαστε

μέσα στα βλέμματα των άλλων

Να μπορούσαμε να βαδίσουμε πάνω στην τρικυμία

Τη δική τους και τη δική μας

Να βγούμε απέναντι

Να στρέψουμε πίσω το πρόσωπο

ν’ απλώσουμε ένα χέρι

                                                                       Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

                                                                 Από τη συλλογή της Φώτα στη διαπασών

                                                                  εκδόσεις Μανδραγόρας 2022