Πορίμμα

Να ξημερώνεις

σημαίνει να γυρνάς

γυμνός απ’ τη μεγάλη

νύχτα

μισό φεγγάρι

να καρφώνει τη στιγμή

σφαγή

στη νοσταλγία

σκιές πουλιά να κελαηδούν

το φως της γέννας

ήλιος διπλός

η πληρωμή

παρθένα νίκη.

Στα βλέφαρα η μέρα

να φυτρώσει.

Το αίμα πάλι να κρυφτεί.

Ελένη Σιγαλού

Πορίμμα

Παντού οι άνθρωποι μπορούν να πεθάνου,

σε παγκάκια που έχουν πίσω τους ευκάλυπτο

με το ένα μάγουλο στην κουπαστή του καταστρώματος

στο πεζοδρόμιο μπροστά από βιτρίνα

έχοντας μόλις βράσει μαύρο τσάι,

ακόμη και σε κινηματογράφους, σε μετρό,

στις ουρές των διοδίων κάποια Κυριακή

στρίβοντας ένα ακόμη τσιγάρο μετά το μεσημέρι

έχοντας μόλις ξεντυθεί κάτω από την κουβέρτα.

Όμως

μόνο ανάμεσα στα πόδια ενός άλλου ανθρώπου

οι άνθρωποι μπορούν να γεννηθούν.

Θέλω να πω

μας δόθηκε

ένας και μόνο τρόπος να αρχίσουμε την ύπαρξη

και άπειροι για να την τελειώσουμε

και μετά

μας κατηγορούν για αυτοχειρία,

ποιους, εμάς,

που προδομένοι από το στήσιμο αυτό

λέμε τα πόδια δεν μας βγήκαν σε καλό

κι έτσι στα χέρια μας στρεφόμαστε,

στα χέρια.

Μαρία Δαλαμήτρου

από τη συλλογή τους Φομαλώ

εκδόσεις Μανδραγόρας, 2024