Σφηνάκια του Ιούνη
Χριστίνα Λιναρδάκη

«Παρασπόρος και άλλες ιστορίες» του Γιάννη Δίγκα

Σε αυτό το νέο του βιβλίο διηγημάτων, ο Γιάννης Δίγκας παρουσιάζει και πάλι ενσταντανέ της καθημερινότητας που εξελίσσονται πότε αναμενόμενα (όπως π.χ. στο διήγημα «Κακό σημάδι») και πότε αναπάντεχα (π.χ. στο «Παρασπόρος»). Η ματιά που ρίχνει στα γεγονότα είναι οξείακαι η επιλογή του τι θα παρουσιάσει καίρια για την εντύπωση που επιθυμεί να δημιουργήσει. Επιλέγει ωστόσο να μην εξαντλεί τους χαρακτήρες που εμπλέκονται, οπότε δεν χτίζει ολοκληρωμένες προσωπικότητες, προτιμώντας να εστιάζει σε κάποια κύρια όψη τους που συνδέεται άμεσα με τα τεκταινόμενα. Αυτό σημαίνει ότι όσα αποκρύπτονται είναι συχνά εξίσου σημαντικά, αν όχι σημαντικότερα, από όσα αποκαλύπτονται.

Παράλληλα, ο Δίγκας παρουσιάζει ηθογραφικά και άλλα στοιχεία, τα οποία παρατηρεί και αφηγείται χωρίς διάθεση εξωραϊσμού και ενίοτε με μια δόση παιδικής αφέλειας. Η τελευταία πάντως δεν εμποδίζει τους κινδύνους να υφέρπουν, τις άσχημες εξελίξεις να συμβαίνουν ανεξαιρέτως, ούτε τη χρεοκοπία της ανθρωπιάς και της ανθρωπότητας να συντελείται.

Το βιβλίο είναι ευχάριστο στην ανάγνωση και η αίσθηση που αφήνει στον αναγνώστη χαριτωμένη. Αισθητικά θα επιδεχόταν πολλές βελτιώσεις.

 

 

«Ένας τρόπος» της Τζίνας Ξυνογιαννακοπούλου

Σε αυτή τη νέα της συλλογή (εκδόσεις Κοράλλι, 2022), η Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου υιοθετεί μια φιλοσοφική προσέγγιση των πραγμάτων τα οποία την απασχολούν, μη διστάζοντας να μιλήσει ακόμη και για το υπερβατικό στοιχείο («Κι εγώ στη γη που περπατώ/ θαύμα μέσα στο θαύμα», ποίημα «Απορίες»).

Στη συλλογιστική της, εξέχουσα θέση έχει ο χρόνος («νέα λάβα από παλιό/ ηφαίστειο ξεχύνεται, το πύρινο/ του μέλλοντος ποτάμι διατρέχει», ποίημα «Υλικό αιωνιότητας») ενώ τα συμπεράσματα, εν είδει αποφθεγμάτων, στα οποία καταλήγουν τα ποιήματά της σαν κατακλείδες, βοηθούν να κρατηθεί αλώβητη η εντύπωση στον νου του αναγνώστη. Η ελληνικότητα είναι επίσης παρούσα, το διαχρονικό στοιχείο δεν λείπει, όπως επίσης δεν λείπουν οι προβληματισμοί για την τωρινή πορεία του κόσμου:

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Κάθε φορά απίστευτη μοιάζει η φριχτή,
του πολέμου ιστορία.
Δοκιμές της κόλασης σε λείψανα του πόνου.
Κάθε νέος αιώνας της αποκάλυψης.
Μοιρολογεί στα μνήματα όχι μόνο
του προηγούμενου αλλά και του επόμενου.
                Ενδιαμέσως,
περιστέρι μια δάφνη ζωσμένο
σε βουβό αίμα πνιγμένο. Ειρήνη,
λέξη μεταποιημένη
στα εργοστάσια του θανάτου.

 

 

«Προσπάθειες διαφυγής» του Ζαχαρία Αγγουράκη

Ποίηση των φυσικών στοιχείων, ιδίως της γης και του νερού, είναι η ποίηση του Ζαχαρία Αγγουράκη, όπως διαφαίνεται από αυτή την πρώτη συλλογή του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ενάντια:

ΑΝΟΙΞΗ

Καφέ τα χέρια του
καφέ τα γένια του
το χώμα έβαψε πάνω του
ήταν από χρόνια αναστημένος
κι ένα μπουμπούκι
άνθισε στο λαιμό του

Πέραν των στοιχείων, το φως είναι επίσης αισθητό στη συλλογή: «Φως στο κενό/ δικός σου χώρος/ τίποτα ξεκρέμαστο» («Αόριστο»), «ο δρόμος χάνεται/ το φως μου κρύβει εσένα» («Μια αγκαλιά»), «κι ένα φεγγάρι/ φωτίζει το μέσα μου» («Έμπνευση»).

Ο Αγγουράκης γράφει για την καθημερινότητα που τον πληγώνει και από την πληγή αυτή είναι που προσπαθεί να ξεφύγει, το κάνει όμως ποιητικά. Παραδέχεται ωστόσο ότι υπάρχουν στιγμές που απογειώνουν («Πτήσεις στιγμών»), αγκαλιές που παρηγορούν («Μια αγκαλιά»), αξέχαστες βραδιές («Μια αξέχαστη βραδιά»), χρόνος που διαστέλλεται («Δύο αιώνια δευτερόλεπτα») και φυσικά πάντα η «Έμπνευση».

Μια αρκετά καλή πρώτη ποιητική συλλογή.

Χριστίνα Λιναρδάκη

 

Περισσοτερα αρθρα