[Δάσος της Γλώσσας]

Κυρίως συνομιλώ με τα πουλιά

το σούρουπο διηγούνται ιστορίες

υπερπόντιων ελιγμών· ώρες

παρατηρώ το θόλο στα χτενίσματα των δένδρων

μισοκλείνω τα μάτια στις αδιάκριτες λάμψεις

συλλέγω καλογεράκια και μαυρομανίταρα

πότε τρέφομαι με άγρια σπαράγγια και πότε

με αποξηραμένους σπαραγμούς

παραμερίζω να διαβεί η αρκούδα – της φτιάχνω

δροσερή στρωμνή από το ενδοκάρπιο άγουρων λυγμών-

εξερευνώ σπηλιές και κοίλα

φροντίζω ωστόσο να μη χάνω ούτε στιγμή

τον ήχο των νερών·

Σε πιστεύω να λουφάζεις στα φυλλώματα

να με παρατηρείς αδιάκοπα αφανής

να πλησιάζεις άηχα στα τρία βήματα

μήπως και μελετήσεις το δάκρυ μου

σε μάχιμη ετοιμότητα για όταν δεν θα ΄ναι

άλλο μπορετό χωρίς την αγκαλιά σου

να ‘σαι η σκιά μου

Γι’ αυτό μπαίνω στο δάσος.

Κατερίνα Γκιουλέκα