ΘΕΛΩ ΜΟΝΑΧΑ

Δεν θέλω να ξέρω κανόνες για την Ποίηση

ούτε τι γράφουνε γι’ αυτήν

οι σπουδασμένοι.

Θέλω μονάχα,

να με απορροφάει,

όλο να με απορροφάει η μουσική.

για να μπορώ στα ποιήματά μου

να σωπαίνω.

Δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του ποιητή από την Πάτρα Χρίστου Λάσκαρη, οι εκδόσεις Τύρφη από την Θεσσαλονίκη εξέδωσαν Άπαντα τα δημοσιευμένα του ποιήματα, 402 τον αριθμό, σε μια καλαίσθητη έκδοση, επαναφέροντας στο προσκήνιο  τα ολιγόστιχα – σαν επιγράμματα στην πλειονότητά τους – ποιήματά του, σε μια ποιητική απαλλαγμένη από τον περιορισμό οποιασδήποτε φόρμας, που χτίζεται πάνω στα γερά θεμέλια μιας γλώσσας ζωντανής, ευεργετημένης από  την οικειότητα και τον αυθορμητισμό της καθημερινής συναναστροφής.

Η ποίηση του Χρίστου Λάσκαρη διατηρεί με σθένος τη νεανική της φύση, που κατορθώνει να μας αφυπνίσει, να μας συγκινήσει, να μας ταξιδέψει στο χώρο και στο χρόνο χωρίς σύνορα και χωρίς στεγανά:

ΤΟ ΘΗΡΙΟ

Είναι ένα θηρίο,

συνέχεια πεινασμένο,

που τρέφεται με σάρκες.

Οτιδήποτε άλλο να του ρίξεις

το  μασά για λίγο

κι ύστερα τ’ αφήνει.

Δεν θα το ξεγελάσεις.

Ο ΑΓΡΟΣ

Αγρός η ψυχή

και όσο μένει χέρσα

κινδυνεύει.

ΤΟ ΨΕΜΑ

Είχα την αίσθηση πώς πήγαινα,

πώς θα ‘φτανα σε λίγο κάπου.

Αυτό το ψέμα

κράτησε μια ολόκληρη ζωή.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΗΡΞΕ

Θα πρέπει να υπήρξε.

Αλλιώς,

πώς γίνεται να διατηρεί

μια τέτοια οικειότητα το χέρι μου

πώς η καρδιά μου, χωρίς λόγο κάποτε,

σκιρτάει!

Χρίστος Λάσκαρης

Επιλογή και σχόλιο: Μαρία Ψωμά Πετρίδου