Η Μέδουσα Γοργώ και οι ασπίδες μου
Στ’ αστέρια μου
Να αποσύρεται ο ήλιος
ενώ περιγράφει η αφή
τους συραμμένες όχθους
της ακάλεστης τομής σου
κι ενώ ριγεί η ύπαρξη
στη θέα δύσμορφου ενθύμιου
μιας εν υπνώσει άσκησης
συνύπαρξης με την ανυπαρξία
Η Μέδουσα Γοργώ υπότροπη
μέσα κι απέναντι σου
στα σπλάχνα σου
το βλέμμα της να στρέφει
και να φρικιάζει σκέψεις
Να την αποστρέφεσαι
Να ρωτάς για πόσο
ο πόνος μετακόμισε
και μένει μακριά σου
όταν κοπάζει ο καιρός
Ν’ αναζητάς ασπίδες
στα δουλεμένα οχυρά σου
Να χαμογελάς αμήχανα
σε άδειες βεβαιότητες
και βλέμματα πονετικά
Αστέρια σου που νοιάζονται
πύλη να σου ανοίγουν
πηγαίας ενσυναίσθησης
να σου απλώνουν αγκαλιές
να ξαποσταίνεις να μπορείς
σ’ ονομασμένα θάρρη
του εδώ και του αιώνιου
Το Λάμδα της φιλίας
του Ρω τον ήχο ν’ αφαιρεί
απ’ τη θωριά του τέρατος
και να προβάλει Ευγένεια
πρέσβειρα της ελπίδας
από τον γαλαξία
μέσα απ’ τις άσπρες μπλούζες
και πλάι και τριγύρω τους
Έχουνε στις φαρέτρες Φως
ρέουσες παραστάτιδες
στης ζωής τη θέληση όπου
δυνατές δονούνται οι καρδιές
Την άγρια εισβολέα πια
να τολμάς να την κοιτάζεις
με τα μάτια του παιδιού
που πάντα αν το καλείς
είναι εντός και δίπλα σου
Να βρίσκει πάλι χάρη
το σπρώξιμο του βράχου
και κείνη η λαχτάρα
για μια καλή παράσταση
Να αρχίζει το φθινόπωρο
του δεύτερού της χρόνου
με νέα σου καθήκοντα
τους γρίφους να φωτίζουν
Στην υπόκλιση του κυκλάμινου
μ’ ένα μειδίαμά σου
αβρά ν’ αποκριθείς
N’ ανθίσει η μουσμουλιά σου
να ποτιστείς με τ’ άρωμά της
κουράγια να μαζέψεις
μέχρι τις ανεμώνες
κι αλήθεια ποιος το ξέρει
της πασχαλιάς να μοιραστείς
την αναστάσιμη έκσταση
Κι ύστερα ποιος το ξέρει
στον κύκλο σου το άγνωστο
το άγραφό σου τόξο
αν κλέβει απ’ την ευθεία
όσο ανοιχτούς λογαριασμούς
κρατάς με τα λουλούδια
Απόστολος Παλιεράκης
Σεπτέμβρης 2025
(σε πρώτη δημοσίευση)
