ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ ΜΟΥ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΟΙΚΕΙΑ

η γιαγιά είναι το δέντρο / πηγαίνει κάθε μέρα κρατώντας τον πίνακα σε μια σακούλα ΙΚΕΑ / είναι ο πίνακας που είχε κρεμασμένο πάνω από τον πράσινο καναπέ / οργανώνει το σύμπαν της / το κάνει να λειτουργεί / μένει μόνη με τον πίνακα / ίσως τον βρήκε στο δρόμο / ο πίνακας της δίνει την ιδέα να τον ποτίζει / να τον φροντίζει σαν μωρό / η μητέρα μου καθαρίζει τη βεράντα / πάντα ξυπόλητη / αναζητά τον χώρο που θα αφήσει το νερό να μπει μέσα της / μία πισίνα / ένα αγύμναστο σώμα που σκληραίνει / πιάνει θέση συνοδηγού και περιμένει ο χρόνος να καθορίσει την υπερβολή από την έλλειψη / ένα φυτό που δεν ποτίστηκε όσο έλειπα διακοπές / οι πίνακες μπορούν να αντικαταστήσουν τα πλαστικά λουλούδια των τάφων / μία πινακοθήκη εις μνήμην πλαστικών / η μις κηπουρός του νεκροταφείου

η μητέρα είναι το καπέλο / στέκεται πάνω στο κεφάλι μίας γυναίκας / δεν είναι αυτή / ποτέ δεν υπήρξε αυτή / ούτε η άλλη / ούτε η επόμενη στη σειρά / τη φαντάζομαι συχνά / ως άλλη / ως αυτή που φορά το καπέλο / ως άλλη μητέρα / μίας άλλης κόρης / που δεν είμαι εγώ / δεν υπήρξα ούτε στη φαντασία του κινηματογράφου / η γιαγιά τοποθετεί το σπίτι μέσα στα αντικείμενα / ρολόγια τοίχου και υαλικά / η εργασία ως υπενθύμιση της ώρας / μία εικόνα χωρίς ανθρώπους / βαθιά στο καλάθι υπάρχει ένα σχέδιο σκύλου / αποτυχημένο στο μάτι του παιδιού / σώθηκε από χαρά και από λύπη / η μητέρα που διάλεξε τη θέση του καπέλου / το φως που χωρίστηκε σε τόνους / τα αγαπημένα της πράγματα χωράνε σε ένα κουτί που πάνω γράφει τη διεύθυνση του πρώτου της τραγουδιού / διακριτικά γλίστρησε στο ύφασμα / της πήγε η σιγή / βολεύτηκε στο πένθος

εγώ είμαι το νερό / καθαρίζει ό,τι δημιούργησαν τα παπούτσια μες στο σπίτι / αυλές και διαλείμματα / τα κενά μεγαλώνουν στις σχέσεις / όπως κι εγώ / μεγαλώνω αλλάζοντας το δέντρο, τη χλόη και τον πίνακα / το Σάββατο με winxclub και μπολ δημητριακά / ο κρατήρας της αγάπης μου σκάει σε όρια θέασης και φαγητού / τινάζει τα μαλλιά της σε ένα βιβλίο ιστορίας / θα ήθελα το παντελόνι χωρίς φερμουάρ / το σώμα προβλέπεται / έρχεται και με ντύνει με ένα καρό πουκάμισο / είμαι αγόρι για σήμερα / καπνίζει και χορεύει πρώτη φορά / με χαϊδεύει όταν κουρεύω τα μαλλιά μου τόσο δα / κοντά / περιμένω να φανούν μπροστά μου ο Ραφαήλ, ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ / άγγελοι εν καιρώ ενηλικίωσης / χρήστης της βάφτισης που τελείται μέσα στο λάστιχο / ο λαιμός μου δεμένος σφιχτά

Γεωργία Διάκου

Από τη συλλογή της Αυτά που φαίνονται στο φως μου μοιάζουν οικεία

Εκδ. Θράκα, 2022

Η φωτογραφία της προμετωπίδας είναι από την ταινία μικρού μήκους “Προετοιμασία” (2017) σε σκηνοθεσία Σοφίας Γεωργοβασίλη που απέσπασε το Ειδικό Bραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη «Ντίνος Κατσουρίδης» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.