Στη γαλήνη των θαλάμων [Νοσοκομείο Μεταξά: 2021/ 2025]

Είπες μια νύχτα στον άντρα

που γνώριζε τα κρυφά σου τεφτέρια

όσα δεν άντεχε ο καθρέφτης να σηκώσει.

Και εκείνος μίλησε για εργαλεία

που δουλεύουν στο βάθος ενός πηγαδιού,

για μέταλλα που ξυπνούν

μονάχα όταν τα αγγίζει το βλέμμα του φόβου.

Έσκυβες τότε πάνω σε μια λεπτή μαύρη κλωστή

σαν να σε βάδιζε χρόνος αρχαίος

η χειρονομία σου έτρεμε

όχι από κόπο, όχι από φλέβα καμμένη

μα από τη μνήμη ενός άλλου χειμώνα

που δεν ξοδεύτηκε ποτέ.

Στη γωνιά, η γυναίκα με τα σκούρα πέλματα

άνεμο δεν είχε στα μαλλιά

μονάχα την ακινησία της στιγμής

που προσεύχεται χωρίς να φαίνεται.

Έμενε να κρύψεις βαθιά

ό,τι ανασαίνει ακόμη κάτω από τις πέτρες

η παιδική φωνή που δεν μίλησε εγκαίρως,

το πατρώνυμο που δεν απηχήθηκε ποτέ.

Κάποιος χτύπησε την πόρτα ήρεμα

σαν γνώριμος που ακροπατά σε ξένο θάλαμο,

σε μνήμα ξένο, ένα πορφυρό τριαντάφυλλο για επιμύθιο

και είπε ότι ετοίμασαν νερό με ξύδι

να καθαρίσει η καταχνιά απ’ τους ώμους σου.

Ότι μπορεί να περιμένει, αν θέλεις,

να αλλάξετε μαζί τα άσπρα υφάσματα

και να αφήσετε τη θερμοκρασία

να πάρει το σχήμα του σώματος.

Μια λεπτή οσμή από φύλλα

που δεν φύτρωσαν ποτέ εδώ

ανέβηκε στη σκάλα του αέρα.

Τότε κατάλαβες πως ο τόπος

δεν ήταν εγκαταλειμμένος

ήταν απλώς προσηλωμένος

στη δική του νεκρική πομπή.

Και τα νερά, όσα στάθηκαν

πίσω από τα τζάμια του δωματίου

νόθα έμβρυα του Πειραιά,

ανέβηκαν ως το ύψος των νεοφώτιστων,

εκεί όπου η αντοχή μοιάζει με επιστροφή

σε έναν παλιό, ήσυχο θάλαμο

με άνετα, σύγχρονα, ηλεκτρονικά φέρετρα

που δεν λέει το πραγματικό του όνομα

και δεν έχει θάρρος να ομολογήσει

τις πραγματικές του προθέσεις.

Αθανασία Δρακοπούλου