Η γέφυρα

Στη Χριστίνα Λιναρδάκη

 Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον;

(Μάρκ. 16.3)

Μια γέφυρα πάνω από ένα ποτάμι ή έναν γκρεμό

προσφέρει δίοδο κοινωνίας.

Εξαλείφει τον ίλιγγο του κενού.

Ή μήπως όχι;

Μες στο μυαλό σου

το κενό παραμονεύει πάντα εκεί

αβυσσαλέο.

Μια γέφυρα και ο άνθρωπος.

Χαρίζει ασφάλεια. Με βέργες γεφυρώνει μοναξιές.

Κι εσύ αβρόχοις ποσί

περνάς πάνω απ’ το τίποτα, πάνω απ’ τη θλίψη.

Μα ένας άνθρωπος με άνοια;

Σπασμένη γέφυρα, λες.

Άχρηστη.

Το βλέμμα του σίδερα οξειδωμένα.

Δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Δεν υπάρχει κανείς άλλος απέναντι.

Νομίζεις. Όμως εσύ εδώ

εσύ και απέναντι.

Ο τρόμος της υποχώρησης φουσκώνει.

Σε πιάνει νέος ίλιγγος. Μα τι φοβάσαι;

Το κενό αποκάτω είναι γεμάτο στιγμές.

Όπου κι αν πέσεις

θα σε πιάσουν τα τρυφερά χέρια της μνήμης.

Και η σπασμένη γέφυρα ζεστή αγκαλιά.

Αφού μόνο ο θάνατος

έχει τη δύναμη να μας παγώνει.

Φωτεινή Βασιλοπούλου