Ασυμβίβαστος

Από παλιά ο συμβιβασμός του τσαλάκωνε την αξιοπρέπεια.

Πάνε χρόνια πολλά. . .

Τώρα κοιτάει στον καθρέπτη

το δέρμα του να μαζεύει.

Στένεψε κι αυτό πολύ, μαζί με τη ζωή του.

Δε συλλογίζεται πια την πείνα του, το νοίκι του,

τα τρύπια του παπούτσια, τη σκόνη στα βιβλία του.

Μονάχα τα χαμόγελά τους

σπάζουν τη σιωπή της μοναξιάς του.

–  «Ζούνε; Πεθάνανε;»

Δεν πρόκειται να ξαναβρεί

τρίχες τους στο πάτωμα, ψίχουλα απ’ τα αποφάγια τους στο τραπέζι.

–  «Κι αν δεν τους είχα αφήσει;»

Πάνε χρόνια πολλά. . .

Πνιγμένος στα ερωτηματικά

καταπίνει σταγόνα – σταγόνα την οδύνη

μαζί με το σάλιο του.

Νεκρικό χαμόγελο

Στέκομαι πάνω απ’ τα χείλη σου.

Τους δίνω χρώμα.

Το σχήμα δεν μπορώ να το αλλάξω.

«Η εικόνα πρέπει να φυλάγεται» έλεγες «από τους περιπατητές».

Όταν σε φιλούσα στο δρόμο

έτριζες τα δόντια σαν τη λύκαινα.

Δυο φορές μου χαμογέλασες.

Τη μία την κρατώ στη μνήμη μου

και την άλλη σε φωτογραφία.

Αλέξανδρος Δεδιλιάρης

Ο Αλέξανδρος Δεδιλιάρης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και ποιητής (Μετά τα νηπενθή, εκδ. Poema, 2024).