ΧΡΩΜΑΤΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ

Κουρνιάζει τ’ όνειρο στα παιδικά φυλλώματα.
Στην πίστη την αμόλυντη πεπερασμένου χρόνου.
Κόβει φωνές αγριολούλουδα, ψωμί και μέλι
τις ταΐζει.
Με χθεσινές ψυχές παίζει κρυφτό,
σε Κυριακές που έχουν μισέψει.

Ισημερία φθινοπωρινή στο σώμα φέγγει.
Στων βράχων του τις ερημιές
γράφουν συνθέσεις τα πουλιά
κι ακοίμητα νερά, τραγούδια λεν αρχέγονα,
Σβήνουνε με τη γλώσσα τους
του χρόνου τις παλιές πληγές
και σου φωνάζουν της ζωής το αίμα
να μυρίσεις.

Του κήπου κρύβει τις σκιές δέντρο αείφυλλο.
Μακριά η θάλασσα ανθίζει γλάρους
κι ένας άχρονος ήλιος κατακόκκινος
θάλπει ανεξαιρέτως ό,τι ζει.