Τα χαρτόκουτα
Μετακομίζω απόψε, μαμά
Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου μέσα σε μια νύχτα
Μόνη
Με τις δυο μου φτερούγες τις Ικάριες
θα πετάξω
για στιγμές ελεύθερες, Μακάριες
Πόση ζωή χωράνε τα χαρτόκουτα
Πόσα χαρτόκουτα χωράνε τα χέρια
Δυο παιδικά ρούχα βάζω στον πάτο
Σ’ ανήλικη βάση να στοιβάξω τα εύθραυστα τα ενήλικα
Για ν’ αντέξουν στον χρόνο
Για ν’ αντέξω τον πόνο
Μια ζακέτα ρίχνω
Δώρο δικό σου, μαμά
Σκεπάζω τα περασμένα μην κρυώσουν
Η πλέξη της αγάπης σου να τα ζεσταίνει
Πετώ στις κούτες κορνίζες σκαλιστές
Φωτογραφίες σε θρανία, πάρτυ κι ακρογιαλιές
Θυμάμαι τρέλες κι όνειρα
Όλα τα “αν”, όλα τα “θα”
που ανεκπλήρωτα θα μείνουν αιώνια
Με πτυχία κι επαίνους
σε πάπυρους και σε βελούδο
γεμίζω τα κενά
Σε κούτα ξεχωριστή βάζω τις αποτυχίες,
σκισμένες και τσαλακωμένες
Χαρτομπαλάκια που “ξόφλησα”
Για να θυμάμαι το ατελές μου,
για να κοιτώ ευθεία στα “μάτια” το εκκρεμές μου
Πέρασε η ώρα, πρέπει να φύγω
εγώ και τα κουτιά μου
Περιήλθα στην κυριότητά τους
με έκτακτη χρησικτησία
στην εικοσαετία μου
Κολλητικές ταινίες δεν βάζω στις σχισμές
Για ν’ αναπνέω απ’ το αύριο
το άγριο
Να ημερεύω τα ανέγγιχτα,
τα τρυφερά
Έξω απ’ τις κούτες,
πέρα απ’ τις γραμμές των οριζόντων
Ξαπλώνω ανάμεσα σε χάρτινους τετράγωνους κόσμους,
για δυο λεπτά μόνο να ξαποστάσω
Είμαι δική τους
αλλά δε χωράω ολότελα μέσα τους
– όσο κι αν κουλουριαστώ,
περισσεύω –
Στο μεταίχμιο εγώ πιότερο ανήκω
Αντζελίνα Αβράμογλου
από τη συλλογή της Έτερον εκαρτερών
εκδόσεις Ενύπνιο, 2023