Σκοτάδι

Τα βράδια φοβάμαι να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου

Ένα μαύρο πουλί στέκει στο προσκεφάλι μου

Κρώζει κάτι ακατάληπτα λόγια στο αυτί μου

Δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει και τα μεταφράζω όπως θέλω εγώ

Λέω ότι λέει πως δεν θα ξυπνήσω το πρωί και τρομάζω

Δεν θέλω να πεθάνω

Οι άνθρωποι δε με αγαπούν

Με κοιτούν με παγωμένο βλέμμα

Η αγκαλιά μου έχασε τη θέρμη της

Οι άνθρωποι με αποστρέφονται

Κοιτούν τον ουρανό με την ελπίδα να με δουν εκεί

Οι άνθρωποι δεν είμαι εγώ

Κάθε βράδυ μεταμορφώνομαι σε αυτό το μαύρο πουλί

Τα άσπρα μου σεντόνια ποθούν τον χαμό μου

Δεν ξάπλωσα ποτέ ξανά σε εκείνο το κρεβάτι

Δεν θυμάμαι καν το σχήμα του οπυ με αγκάλιαζε στοργικά

      τις νύχτες του πόνου μου

Έγινα το μαύρο πουλί που στοιχειώνει τους ανθρώπους

Ένας άντρας με ακολουθεί

Φωνάζει ότι με αγαπά

Στο χέρι του κρατάει ένα μαχαίρι και έρχεται προς το μέρος μου

Το μαχαίρι είναι η αγάπη του για μένα

Τον κοιτάζω με κενό βλέμμα και φεύγω αδιάφορα μακριά του

Είμαι το πιο όμορφο μαύρο πουλί που έρχεται στους εφιάλτες σας

Είμαι η κενή αγκαλιά σας

Μαρία Σταυροπούλου

από τη συλλογή της παρΑνοϊκός δολοφόνος λέξεων

εκδόσεις Βακχικόν, 2023