Το πρωί ταξίδευα με τον μικρό Ιανουάριο. Καθόταν απέναντί μου στο μετρό, η μητέρα του φορούσε κόκκινα, εκείνος μόλις που έφτανε ως το παράθυρο. Σε κάθε στάση ζητούσε να μάθει τι έλεγε η ηχογραφημένη γυναίκα που με τόση προσήλωση αφουγκραζόταν. Η κόκκινη μητέρα του απαντούσε κι εκείνος επαναλάμβανε το όνομα της στάσης, φρέσκες, ολοκαίνουριες έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα του σαν κουφετάκι γεμιστό: Άλιμος, Δάφνη, Ηλιούπολη, η πόλη που έχει πάντα ήλιο φώναξε, και φώτισε ολόκληρος κι αυτός… Μόλις φτάσαμε στην Ακρόπολη, είδε τους αρχαίους να έρχονται από την παλιά πόλη πάνω στ’ άλογα, προσπαθούσε να τα φανταστεί. “Πόσο μεγάλα;” έδειχνε με τα χεράκια του, “Τόσα; Είναι πολλές οι στάσεις” παρατήρησε. “Είναι μεγάλη η πόλη μας” τον πληροφόρησε η μητέρα του. Την κοίταξε σαν να την καθησύχαζε, “Με κάθε στάση απομακρυνόμαστε απ’ το σπίτι” είπε κι εκείνος σοβαρά, χωρίς να δείξει ούτε στιγμή μια στάλα φόβο.

Αλέξανδρος Βαλκανάς

από τη συλλογή του Η μαντική μηχανή

εκδόσεις Βακχικόν, 2022

Καλή χρονιά!