Το ποίημα των τελευταίων 50 ετών: “Μνήμη Αμμοχώστου” της Νίκης Κατσαούνη
Μνήμη Αμμοχώστου Κι ύστερ’ ανοίγει τα παράθυρα και μπαίνει. Αγκάλες ήλιου και κλωνάρια φεγγαριού μεσ’ στα σεντόνια τα σκορπάει κι ευωδιάζουν σαν άστρα σε λιβάδια τ’ ουρανού. Κι ύστερα κλείνει τα παράθυρα και μένει. Μελτέμι μέντας που ξεστράτισε γι’ αλλού κι άλλαξε γνώμη, «εδώ μ’ αρέσει», λέει μοιάζει σαν θάλασσα, σαν μύθος του βυθού, που […]
