1.
Η τελετή ήταν σεμνή. Το φέρετρό σου κλειδωμένο.
Φύσαγε κρύος άνεμος
κι έτσι ο κόσμος έφυγε νωρίς.
Από τα κόκκινα μάτια μου έσταζαν κρύσταλλοι,
πέρναγαν από μπροστά μου
ολόκληροι θησαυροί.

2.
Άργησα να φτάσω. Είχα τρέξει να κόψω
από την άσπρη τριανταφυλλιά σου
μερικά τριαντάφυλλα –ξέρω πόσο τα λάτρευες
και πως θα ‘θελες κάποια
να θαφτούν μαζί σου–.

[…]

4.
Τα βράδια εκπληρώνω την επιθυμία σου
κι ανάβω το καντήλι.
Συνήθως, παίζω με τη φλόγα κουνώντας
από πάνω τα δάκτυλά μου.
Το αφήνω στον νεροχύτη να φωτίζει όλη νύχτα.
Αλλόκοτα τα σχέδια
που τυπώνει στους τοίχους.

[…]

6.
Δεν έπρεπε να σε είχαμε στείλει στο νοσοκομείο.
Σε είχαν νηστική
και από τους πάντες απομονωμένη.
Στο τελευταίο μας τηλεφώνημα είπες
«Μήτσο μου, δεν πειράζει,
ένας λιγότερος ακόμη»

Μα πώς σου ήρθαν αυτά τα λόγια, δεν ξέρω,
εσύ που ήσουν πάντα η πιο δυνατή!

[…]

9.
Ακόμη και αν χωριστήκαμε,
η καρδιά μου είναι ξεριζωμένη, αλλά όχι χωρίς ρίζες.
Το μυαλό μου συντετριμμένο, χωρίς όμως να διαλύεται.
Το σώμα μου γεμάτο πληγές, αλλά δεν αιμορραγεί.
Η μικρή μου ζωή βυθισμένη στον απύθμενο ωκεανό,
μα δεν πνίγεται.

10.
Χαμένος σε ένα αδιάστατο τοπίο, μια ηλιαχτίδα έρχεται
και με τραβά
στο μέρος που σε αγάπησα.
Με πάει σε εκείνα τα δυο τετράγωνα της μικρής Ανδραβίδας,
που για μια στιγμή με κοίταξες γεμάτη στοργή.

Δημήτριος Ρογγίτης

από τη συλλογή του Παπαρούνες του Γενάρη

εκδόσεις ενύπνιο, 2024