Γεωγραφία

Αν θέλεις να με βρεις πού θα είμαι;

Σ’ ένα γεωγραφικό πλάτος άγνωστο.

Σε ένα ποτάμι χωρίς όχθες.

Σε μια λίμνη στάσιμη.

Σε μια μάντρα γκρεμισμένη.

Ως το βράδυ θ’ ακούω τις πόρτες ν’ ανοιγοκλείνουν με θόρυβο.

Καμιά δεν θ’ ανοίγεις εσύ.

Έμεινα εδώ στην άκρη του κόσμου να σ’ αγαπώ

και να μην ξέρω πώς μετράει ο χρόνος.

Πόσα χέρια σβήσανε τα ονόματά τους

από τους πίνακες των ονείρων μας.

Αύριο θα σου γνέφω καθισμένη σε μια πολυθρόνα

ίσως από ξύλο ίσως από δέρμα,

μ’ ένα πακέτο φίνο στα δάχτυλα.

Τα λόγια σβήνονται από τα χαρτιά.

Τα ζυγίζω και βγάζουν το άθροισμα και το νήμα.

Οριστικά χάνονται οι μυστικές στιγμές

που σου υποσχέθηκα να αποκρυπτογραφήσω.

Μόνο το σώμα θυμάται ένα δέντρο που κάηκε

ένα δέντρο που έκοψαν.

Θυμάται τη μακρινή μοίρα των προγόνων

που δεν ζητούν τίποτα

παρεκτός ένα κομμάτι σάρκας για να επιστρέψουν.

Μουσική

Παράξενο όλοι αυτοί οι ξερότοποι

να σου θυμίζουν υγρασία και βλάστηση.

Η νοσταλγία σβήνει κάθε μνήμη,

κάθε εικόνα αρχίζει να κινείται,

πιέζοντας το χέρι να εκφραστεί.

Πίσω μας ακούγονται οι νότες

που τελειώνουν και αρχίζουν πάλι,

παίζοντας μουσική απ’ την ανάστροφη.

Κάθε τραγούδι είναι μια επιστροφή,

μια εκκίνηση μέσα σε κρότους και αράχνες

που μας θυμίζουν

πόσες μας απόμειναν ενθυμήσεις.

Ό,τι έχει χάρη και κρυφή αρμονία

το ονομάζεις τραγούδι και το βάζεις

να σου μιλάει το πρωί όταν ξυπνάς.

Χέρι

Είχα δώσει το χέρι μου να το επισκευάσουν,

να του γυαλίσουν τους αρμούς,

να το ξεσκονίσουν απ’ τις φθορές.

Μου το γύρισαν πίσω όπως το πήραν

με τα δάχτυλα να λείπουν και το δέρμα σκισμένο.

Έτσι κι εγώ το πέταξα.

Θα πάρω καινούργιο χέρι να έχω να πορεύομαι.

Αλίκη Τσοτσορού-Μύστακα