Η γυναίκα του Λωτ
Τυλιγμένη στο μανδύα της
ασάλευτη θυμίζει στήλη άλατος
πάει καιρός της πεθυμιάς το πηγάδι ξεράθηκε
υπάρχει, βλέπεις, μια αόρατη γραμμή
δεν υποψιάζεσαι, διαβαίνεις
τώρα τίποτα δεν κάνει το βλέμμα να φλογίζεται
άνυδρο τοπίο η ζωή, νίκη της απουσίας
θρίαμβος του έλλογου διχασμού
ήχοι αδρανείς, άγευστες λέξεις
ποια είναι η ανάγκη σου, το δικό σου θέλημα
δεν θυμάσαι πια, σαν το ποντίκι στο πείραμα
στο ίδιο σκηνικό
τελετουργικές καθημερινές δράσεις
μικρές παραλλαγές χωρίς διαμαρτυρία
το βλέμμα εστράφη εις τα οπίσω
μόνο να δει τη θυμωμένη φωτιά της νεότητας
η κίνηση εκλήφθη
ως ανυπακοή, ως πράξη αντίστασης
η σκιώδης φρουρά
ατσαλένιοι νάνοι πάνοπλοι
ελέγχουν ακόμη τα περάσματα.
Μια μέρα ονειρεύτηκε πως άρχισε
να περπατά το δρόμο για τη θάλασσα
το άλας των δακρύων, το σώμα της
να λιώσει στο νερό, τα ρεύματα να τη βγάλουν
στην ακτή μιας πόλης ταπεινής
να συστηθεί εξαρχής
ήτις εμοί γ’ όνομα καινόν.
Ηχητικά κύματα πυκνώνουν
συναγερμός, σάλπιγγα, σειρήνα
εσύ στο πόστο εφ’ ω ετάχθης
εκτίεις την ισόβια ποινή
ως θύτης την επέβαλες
στη γυναίκα που αρνήθηκες να είσαι.
Βικτωρία Καπλάνη
* Η Βικτωρία Καπλάνη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1961. Σπούδασε Φιλολογία στο Α.Π.Θ. Ποιήματα και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά.