Γιορτή

Μικρό και λευκό, δεν το γνωρίζω, ξέρω μόνο την πλάτη του, το βέλασμά του. Περπατάει και τα τέσσερα ποδαράκια φαίνονται να παραπαίουν, πετιούνται λίγο μακριά από το σώμα του. Ακόμη δεν έχει μάθει να στηρίζεται καλά. Το κεφάλι κοιτάζει ψηλά και μπροστά, προς ένα εμπόδιο που υψώνεται, αλλά δείχνει έτοιμο να πέσει, να το αφήσει να φύγει από αυτόν τον βρώμικο άχαρο χώρο. Θέλει να προχωρήσει, ίσως πίσω από όλα αυτά τα σίδερα το περιμένει η μαμά του.

Νοιώθει μια μικρή ανησυχία, αλλά δεν πιστεύει ότι αυτή η ασχήμια μπορεί να οδηγεί κάπου χειρότερα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι χειρότερο. Αν υπήρχε, η μαμά του θα το ήξερε και θα είχε ορμήσει να το πάρει πίσω, να το βάλει δίπλα της, στην κοιλιά της, στο στήθος της με το γάλα το ζεστό και νόστιμο.

Ακούει φωνές που το τρομάζουν. Μήπως λέγονται οιμωγές; Δεν ξέρει τι θα πει «οιμωγές». Ποιος έβαλε στο κεφάλι του αυτή την άγνωστη λέξη που το έκανε να νοιώσει πανικό; Φαίνεται ότι η σκέψη μου πετάει και μεταδίδεται. Γυρίζει και με κοιτάζει, ησυχάζει που μοιάζω με τη μαμά του. Αποφεύγω το βλέμμα του για να μην καταλάβει, με σπρώχνουν, και αναγκαστικά πέφτω πάνω του. Το ωθώ προς την έξοδο όπου θα το ακολουθήσω, για την έξοδο της γιορτής.