H Μαναχίλ Μπαντουκουάλα (Manahil Bandukwala) είναι μια νεαρή ποιήτρια από την Οττάβα του Καναδά, με καταγωγή από το Καράτσι του Πακιστάν. Υπήρξε δύο φορές υποψήφια για καναδικά βραβεία και είναι υπεύθυνη για στήλες σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Επιλέξαμε και μεταφράσαμε πέντε ποιήματα από την πιο πρόσφατη συλλογή της Heliotropia (Brick Books, 2024):
Δεκαεπτά μήνες απόστασης
Αύγουστος
Σε αυτή την εκδοχή του κόσμου δεν υπάρχει ατμόσφαιρα.
Υποβρύχιοι, αναφύουμε βράγχια στα κοιλιακά μας τοιχώματα.
Σε αυτή την εκδοχή του κόσμου δεν υπάρχει αίμα.
Αυτό που εκτοξεύεται από την αρτηρία στα τριχοειδή αγγεία
και μας κρατάει ζωντανούς είναι υγρό αστερόφως
που διυλίζεται κάθε νύχτα καθώς η γη περιστρέφεται.
Σε αυτή την εκδοχή του κόσμου δεν υπάρχει υδράργυρος.
Όταν είμαστε άρρωστοι απλώνουμε τα χέρια μας
προς κάποιον ήλιο και διαβάζουμε τη θερμοκρασία
στη σκιά από τις φλέβες μας.
Θα σε αγκάλιαζα σε έναν κόσμο χωρίς ατμόσφαιρα.
Θα σε αγαπούσα παρά την απουσία αίματος.
Θα σε φρόντιζα καθώς θα έχυνες ασημένιους σπινθήρες
όταν έκοβες το δάχτυλό σου γυρνώντας τη σελίδα.
Δεκέμβριος
Ξέρεις, σε δεκαεπτά μέρες, στο βόρειο ημισφαίριο, οι μέρες θα αρχίσουν να μεγαλώνουν ξανά (το ξέρω πως το ξέρεις αλλά σκέφτηκα ότι θα σου ήταν χρήσιμη μια υπενθύμιση)
Rahim Ladha, @RMNARRATIVE
Η σελήνη είναι το πέταλο ενός κρίνου.
Λύκοι τραγουδούν μακρόσυρτα τραγούδια
όταν πρέπει να ουρλιάξουν.
Ο ήλιος είναι σπασμένος με σφυρί
σε κομμάτια από τιρκουάζ και ίασπι. Εκεί
που το νερό κυλά μες στο βουνό,
γλύφει φύκια από το τοίχωμα της σπηλιάς, τόσο γλυκά που
κανένα σιρόπι τριαντάφυλλο δεν τα φτάνει.
Άφησα μπουκέτα από σταλακτίτες να στεγνώσουν
και τώρα πατάμε στις μύτες, προσεκτικά
να μη χαλάσουμε τα πέταλα ή τους
σπόρους που μπορεί να κουβαλούν. Η ζωή πάντα
κάπου ανθίζει. Κοίτα, πάγος
στη σπηλιά, φυτά που μόλις φύτρωσαν. Αν
τα καταφέρουν μέχρι ο ήλιος να μπει ξανά
μέσα, θα τα καταφέρουμε κι εμείς. Δες
τις νύχτες που μεγαλώνουν γι’ αυτό που κουβαλούν,
δίνοντάς σου περισσότερο χρόνο να αγκαλιάσεις
την ίδια την καρδιά σου που, σαν
την κορυφογραμμή, δεν χρειάζεται να φτιαχτεί απ’ την αρχή.
Οκτώβριος
Σε ονειρεύομαι ξύπνιο, και τους δυο μας γυμνούς, να θέλουμε σαν τρελοί
να σβήσουμε τη δίψα μας και να αντιδρούμε σε μια πηγή θερμότητας.
Katie Stobbart, “Worry & Fuck”
Φοβάμαι το εσύ σου που εμφανίζεται όταν κοιμάμαι.
Υπάρχει πάντα αίμα, μια οπλή ή ένα κέρατο. Τα ελάφια
είναι σαρκοβόρα. Ένας από μας βρίσκεται ακόμη κάτω
από τη φωλιά του θηρευτή, παρακινώντας τον άλλο να τρέξει
με μια ύστατη ανάσα. Το εσύ σου που είναι ξύπνιο
μου ταχυδρομεί ηλεκτρονικά μία λεπίδα. Την κρύβω στη μαξιλαροθήκη μου.
Σε συναντώ στο ίδιο όνειρο όπου στεκόμαστε
πλάτη με πλάτη, τα όπλα μας τραβηγμένα. Προς το τέλος
της νύχτας στηρίζουμε τις πλάτες μας δίπλα από τον αιματοκυλισμένο αχταρμά
φτερών και οπλών, κοιτάζουμε ψηλά τον ουρανό και
παίζουμε τους κατασκόπους με τη σελήνη.
Ιούνιος
Νομίζω πως είμαστε σαν τις σελίδες
μιας ερωτικής επιστολής που γράφτηκε τριάντα χρόνια πριν
και κάποιος γηράσκων θεός διαβάζει ακόμη κάθε μέρα
Ellen Bass, “Getting into bed on a December night”
Αρχειοθετώ τις επιθυμίες μου με βάση τη φυτολογία. Τις αρχειοθετώ
με βάση ποιήματα που μετατρέπονται σε καπνό. Πάρε
αυτή την μπερδεμένη ανθοδέσμη: ίριδες, χρυσόβεργες,
υάκινθοι, όλα γεμάτα μυρμήγκια και άλλα ανώνυμα
μαμούνια. Μια αιμάσσουσα καρδιά μπορεί να κείτεται σκισμένη
στο πεζοδρόμιο, τα δύο μισά της
μόλις χιλιοστόμετρα μακριά, το μόνο που μένει
ένα αρχείο λύπης. Αυτό όμως δεν είναι το μέλλον μας,
και δεν ήταν το παρελθόν μας. Τα αύριό μας
φυλάσσουν μια αγάπη που θα ΄ρθει. Το αρχείο
έχει πια γίνει θερμοκήπιο, πυκνό από τους σπόρους της πρώτης συνάντησης.
Μιας συνάντησης που δεν ήταν ακόμη αγάπη, ούτε και απουσία.
Ήταν το φύτεμα σπόρων το φθινόπωρο πριν από τον παγετό.
Μάιος
Είμαι πραγματική αρκούδα με ένα κεφάλι γεμάτο κίνδυνο και φως
Heather Cristle, “Je m’ appelle Ivan”
Οι κιθαρίστες έχουν το δικό τους νεκροταφείο στην άκρη της
αυλής. Στην πολύβουη μέρα ακούγεται μόνο ένα ελαφρύ ψιθύρισμα.
Τη νύχτα, την ήρεμη νύχτα όταν οι εραστές αποσύρονται
στα δωμάτιά τους, κοιτούν προς τα έξω στην έρημο κουρνιάζουν στην
κούνια. Το απαλό κρικ κρικ κρικ αναμιγνύεται με τη
συγχορδία μιας μεταθανάτιας ζωής στον άνεμο ενός βασιλείου
ζωικού φωτός όπου κάθε γρύλισμα γίνεται μουσικό μοτίβο. Το ρεφρέν μια
οφθαλμαπάτη μοναξιάς σε μια ατμόσφαιρα που αποτελείται από
όλα όσα ήταν κάποτε σωματικά. Ένας σκύλος που έφυγε πια γαυγίζει μια
μελωδία με ένα έγχορδο. Κάθε λίκνισμα είναι μια χορδή
που αντηχεί στην κούφια αυλή. Μην πεις τη
λέξη στοιχειωμένη στην αυλή με τους κιθαρίστες· είναι η ζωή
που μεταφέρει τη μελαγχολία της ύπαρξης.
Manahil Bandukwala
από τη συλλογή της Heliotropia (2024)
μετάφραση: Χριστίνα Λιναρδάκη
