Στον Άμαρτζιτ Τσάνταν τρέφω ιδιαίτερη αγάπη, γιατί η δική του ήταν η πρώτη ποιητική συλλογή που μετέφρασα, το Φόρεσέ με (εκδόσεις Μανδραγόρας, 2014) – από κοινού με τον (εκλιπόντα πια, θείο μου) Ανδρέα Πιτσιλλίδη.
Πριν από λίγες μέρες, μου έστειλε ένα παλιό του ποίημα που του υποσχέθηκα ότι θα μεταφράσω και θα δημοσιεύσω εδώ. Το ποίημα μιλά για τους τόπους και τους ανθρώπους που πεθυμήσαμε και πεθυμούμε. Μπορεί να αναφέρεται στην Αθήνα, την οποία ο Άμαρτζιτ αγάπησε γιατί αγάπησε τους ανθρώπους της, μπορεί να αναφέρεται σε κάποια ιδιαίτερη πατρίδα του στην Ινδία – δεν έχει σημασία, η ποίηση έχει τη μαγική ιδιότητα να μιλάει για πανανθρώπινα πράγματα χωρίς να στέκεται στο συγκεκριμένο. Ακολουθεί το ποίημα:
Οι τόποι είναι οι άνθρωποι
Οι τόποι που αγαπάς είναι οι άνθρωποι
που σου λείπουν, εκείνοι που
πάντα θα σε θυμούνται.
Οι τόποι εμπνέουν, εμφανίζονται
σαν μούσες
και σε φιλούν στο μέτωπο.
Ο τόπος είναι ο Ήλιος, εσύ η Γη,
αλλά περιστρέφεστε
το ένα γύρω από το άλλο
Όπου κι αν είστε, βρίσκεστε κι οι δυο
στην ίδια
ωριαία άτρακτο.
Όσο πιο μακριά είστε,
τόσο πιο κοντά
έρχεστε.
Οι τόποι λάμπουν όπως οι ταφόπλακες
τη νύχτα, αντανακλούν τη Σελήνη
στα δέντρα του νεκροταφείου.
Αντίθετα από μας, οι τόποι μας δεν
γερνάνε, όμως πεθαίνουν
μαζί μας. Η μνήμη τους διαλύεται
στο ιερό ποτάμι σαν την πιο φίνα στάχτη,
χύνεται στη θάλασσα
για να ξαναγεννηθεί.
Και στο πρωτότυπο:
Places Are People
Places you love are the people
you miss, who will
always remember you.
Places inspire, appear
like muses
kissing your forehead.
A place is the Sun, you the Earth,
but you revolve
around each other
Wherever you are, you are both
In the same
time zone.
The farther away you are,
the closer
they get.
Places glow like gravestones glow
at night, reflecting the Moon
up to the cemetery trees.
Unlike us, our places do not
grow old, but die
with us. Their memory dissolves
in the sacred river like the finest ash,
rushes down to the sea,
to be born again.
Amarjit Chandan
01 05 10
Μετάφραση: Χριστίνα Λιναρδάκη
