Ο Φίτζεκ είναι ο πιο πετυχημένος συγγραφέας ψυχολογικών θρίλερ στη Γερμανία. Από τότε που πρωτοξεκίνησε να γράφει, από τη Θεραπεία μέχρι την Πρόσκληση, ο Φίτζεκ έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα ψυχολογικού τρόμου, ικανά να του δώσουν μια θέση στην κατηγορία του θρίλερ κοντά στον Στίβεν Κινγκ.

Το νέο του βιβλίο ονομάζεται «Πρόσκληση», κυκλοφόρησε στα ελληνικά πρόσφατα από τις εκδόσεις Διόπτρα (ISBN: 9786182209998, σε μετάφραση Ρένας Γεουργά) και αφορά μια πρόσκληση που απευθύνεται σε παλιούς συμμαθητές σε ένα ορεινό καταφύγιο στις χιονισμένες Αλπεις. Ανάμεσά τους είναι και η Μάρλα Λίντμπεργκ, μια κοπέλα με ψυχικά τραύματα που πάσχει συγχρόνως και από προσωπαγνωσία. Ενα παράξενο μήνυμα κάποτε την παρέσυρε σε μια εγκαταλελειμμένη κλινική όπου μια σκιά προσπάθησε να την σκοτώσει, ενώ ακουγόταν ολοκάθαρα ένας παράξενος σφυριχτός βήχας.

Μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας, όμως, έχει συνειδητοποιήσει ότι οι αναμνήσεις της δεν είναι αληθινές αλλά δημιουργήματα του μυαλού της, αποκυήματα της δικής της φαντασίας.

Γι΄αυτό, όταν λαμβάνει την πρόσκληση, παρόλο που απεχθάνεται τις συναντήσεις αυτού του είδους, θα την αποδεχτεί, καθώς θα την θεωρήσει ως μια ευκαιρία να βρεθεί με τους παλιούς συμμαθητές και να απαλλαγεί για λίγο από όσα την ταλαιπωρούν. Μονάχα που φτάνοντας εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και φοβιστική. Η πρόσκληση όντως υπόσχεται πολλές εκπλήξεις, μονάχα που δεν μοιάζουν να είναι ευχάριστες. Το ξενοδοχείο Καταφύγιο στην Ομίχλη βρισκόταν στη μέση του πουθενά σε μια παγωμένη πλαγιά και κανείς δεν μπορούσε να την βοηθήσει σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά. Κι έπειτα ήταν και τα λόγια εκείνου του άντρα που συνάντησε τυχαία. «Γυρίστε πίσω πριν να είναι πολύ αργά».

Κι όταν έφτασε εκεί, δεν συνάντησε κανέναν. Ωστόσο υπήρχαν χρησιμοποιημένα πιατικά και το τζάκι ήταν αναμμένο. Κι έπειτα δεν ήταν μόνο αυτό, ενώ άρχισε να ψάχνει για τους άλλους, άκουσε πάλι εκείνο τον απαίσιο σφυριχτό βήχα.

«Τι συνέβαινε εδώ πέρα; Πού είχαν εξαφανιστεί όλοι; Μέσα στο παγωμένο σκοτάδι, χωρίς μεταφορικά μέσα, χωρίς να έχουν αφήσει ένα μήνυμα για όσους φτάνουν τελευταίοι και καταϊδρωμένοι».

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η Μάρλα συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μόνο ένα πράγμα πιο επικίνδυνο από το να φύγει μέσα στην παγωμένη νύχτα από εκείνο το απομονωμένο μέρος. Το να παραμείνει εκεί. Ολα στο καταφύγιο ήταν τρομακτικά, γεμάτα παγίδες και γρίφους και από τη στιγμή της άφιξης ήδη δημιουργούσαν έντονη ψυχολογική πίεση στους καλεσμένους.

Πώς πλάθει ο συγγραφέας την ιστορία του; Πρώτα απ’ όλα δημιουργεί μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα τρόμου. Στις χιονισμένες Αλπεις, σε ένα καταφύγιο όπου δεν υπάρχει διέξοδος όλα μπορεί να συμβούν, καθώς οι συνθήκες από μόνες τους είναι αντίξοες. Σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης ο τρόμος κλιμακώνεται, καθώς η αίσθηση της απειλής που πλανιέται παντού στην ατμόσφαιρα δεν αφήνει λεπτό τους ήρωες να ησυχάσουν ενώ σταδιακά κορυφώνεται μέσα από τις καθαρά διαστροφικές κινήσεις των ηρώων. Στην κυριολεξία οι ήρωες παραληρούν σκαρφιζόμενοι απίστευτους τρόπους εξόντωσης του άλλου. Σκηνές ευφάνταστες τρόμου που δημιουργούν οι μυστηριώδεις και παρανοϊκοί καλεσμένοι της συνάντησης των παλιών συμμαθητών κατακλύζουν την αφήγηση.

«Ανάμεσά μας υπάρχει ένας δολοφόνος. Παίζει ένα διεστραμμένο παιχνίδι. Κι εμείς είμαστε τα πιόνια του. Μας βάζει μπροστά σε γρίφους και μας δίνει νοσηρές, φρικιαστικές ενδείξεις».

Ποιος είναι ο δολοφόνος και ποιο το κίνητρό του; Είναι αληθινά τα όσα ζει η Μάρλα ή πρόκειται πάλι για ένα παιχνίδι που δημιουργεί η φαντασία της; Ποιος θα επιβιώσει τελικά μετά από αυτή τη συνάντηση των παλιών συμμαθητών;

Ο συγγραφέας εκμεταλλεύεται όπως και σε άλλα βιβλία του τις ψυχικές διαταραχές και πάνω εκεί χτίζει την ιστορία του. Αυτή τη φορά η ηρωίδα πάσχει από προσωπαγνωσία μια σπάνια νευρολογική διαταραχή, όπου η ικανότητα αναγνώρισης προσώπων, ακόμη και των πιο οικείων είναι μειωμένη. Αυτή και μόνο η ασθένεια καθιστά τις εμπειρίες της και τις μαρτυρίες της αρκετά θαμπές, καθώς συχνά δημιουργείται στον αναγνώστη η αίσθηση πως είναι πιθανόν να συγχέεται η πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση.

Πρόκειται για ιστορία τρόμου που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, καθώς οι σελίδες κυλούν πολύ γρήγορα. Επίσης, διαβάζεται ευχάριστα γιατί πρόκειται για ιστορία τρόμου με δράση που απολαμβάνει κανείς, με αγωνία για την εξέλιξη από τη μία, δίχως ίχνος άγχους από την άλλη, σαν να παρακολουθεί απλά μια θεαματική ταινία. Στην πραγματικότητα ο αναγνώστης δεν απειλείται καθόλου από αυτό το σκηνικό τρόμου που έχει στηθεί μπροστά του, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση να επηρεαστεί ο ίδιος ψυχολογικά από την αφήγηση και να νιώσει κάπως πιεσμένος, μιας και στην αφήγηση απουσιάζει το ψυχολογικό βάθος. Γι΄αυτό και το παρακολουθεί σαν ένα δρώμενο που εξελίσσεται πολύ μακριά από αυτόν, και έτσι νιώθοντας ασφαλής ο ίδιος απολαμβάνει την παλαβή, απρόοπτη και φρικιαστική δράση που ουσιαστικά δημιουργούν οι ήρωες – μαριονέτες. Εξάλλου όπως είναι διαμορφωμένο το βιβλίο μοιάζει να αποτελείται από επάλληλες σκηνές που ο αναγνώστης τις παρακολουθεί καρέ καρέ. Σε κάθε σκηνή συμβαίνει κάτι απρόσμενο και διαφορετικό και οι ανατροπές είναι συνεχείς, και όσο προχωρά η αφήγηση τα πράγματα ολοένα και περιπλέκονται για να ξεκαθαρίσουν μόνο στις τελευταίες σελίδες.

Εδώ δεν υπάρχουν κρυφά μηνύματα και σχόλια, ο συγγραφέας δεν παίρνει θέση για τον κόσμο γύρω του, αντίθετα τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο μοιάζουν να δημιουργούν τους αλλοπρόσαλλους ήρωες του βιβλίου και έτσι προκειμένου να εξυπηρετηθεί η πλοκή συμπεριλαμβάνονται αναπόφευκτα και θέματα του σύγχρονου κόσμου.

Αν προσπαθούσαμε να δούμε τι ακριβώς κρύβεται μέσα από την ανάπτυξη της συγκεκριμένης μυθοπλασίας θα αφήναμε το συγγραφέα να μιλήσει με τη δική του φωνή, καθώς όπως ο ίδιος αναφέρει στις ευχαριστίες θα προτιμούσε να γράφονταν γι’ αυτόν τα εξής: «Με πρόσχημα τη λογοτεχνική μυθοπλασία ο Φίτζεκ προσεγγίζει στην Πρόσκληση το πολύπλοκο θέμα του προσδιορισμού της ταυτότητας. Ολοι οι κύριοι χαρακτήρες του έργου αγωνίζονται ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό και προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τον επανεφεύρουν. Κάτι το οποίο οδηγεί συχνά σε ψυχικές διαταραχές, ειδικά στη σημερινή εποχή όπου σχεδόν κάθε άνθρωπος προσπαθεί να προβάλλει μια φαινομενική ταυτότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

Πάντως, όσοι δεν αγαπούν τα ψυχολογικά θρίλερ μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με μια χωρίς λόγο και άνευ ουσίας χαοτική ιστορία, οι λάτρεις του είδους, όμως, θα το βρούν σίγουρα συναρπαστικό. Εξάλλου δεν είναι λίγοι οι θαυμαστές του συγγραφέα που τον λατρεύουν και τον ακολουθούν πιστά στις ανατριχιαστικές ιστορίες του.

Εξάλλου ο ίδιος, πάντα ευγενικός με το κοινό που τον ακολουθεί, απαντά στις επιστολές τους και αναπτύσσει μαζί τους μια σχέση αλληλεπίδρασης.