Μάχομαι
Ξημέρωσε και σήμερα…
Άλλη μια μέρα που πρέπει να παλέψω…
Με μένα…με τον οργανισμό μου…
Μου επιτίθεται…μου απαγορεύει…
Γιατί;
Τσακώνομαι μαζί του και αυτός μου γυρίζει την πλάτη…με αγνοεί…
Θυμώνω…
Θυμώνω πολύ…
Δεν θα του επιτρέψω να θάψει τα θέλω μου…τις επιθυμίες μου…
Επέτρεψα χρόνια τώρα να κάνουν στο κορμί μου τόσα πρέπει.
Άντεξα να καταπίνω τα χάπια που με ταΐζανε…
Δεν παραπονέθηκα στον καθρέφτη μου, που σαν ανελέητος εισβολέας,
μου επέβαλε ένα σώμα που δεν είναι δικό μου.
Όμως πια δεν έχω άλλη υπομονή.
Πρέπει να αντισταθώ.
Πρέπει να βρω τη δύναμη να φτυσω τον καθρέφτη μου.
Πρέπει να βρω τη δύναμη να κάνω το μεγάλο πάρτι της ζωής μου.
Αυτής που δε μου χαρίστηκε.
Αυτής που με αδίκησε.
Αυτής που χάραξε το κορμί και την ψυχή μου αλλά…
Ποτέ δεν κατάφερε να διαλύσει την θέληση μου για ζωή, την τρελά μου,
την βαθιά μου επιθυμία να κατακτήσω την απόλυτη ευτυχία.
Και είμαι εδώ…
και συνεχίζω να τσακώνομαι με τον οργανισμό μου… τον εαυτό μου…
Και σήμερα… και κάθε σήμερα που θα ξημερώνει και θα καταφέρνω να ανοίγω τα ματιά μου.
Γιατί είμαι εγώ…
Γιατί νιώθω ακόμα ζωντανή.
Κατερίνα Αθανασοπούλου
15.9.2024
