Η συλλογή “Αγώγιμο υλικό” (Εκδόσεις Διάνοια, 2025) είναι η πρώτη συλλογή του Χρήστου Τασιόπουλου. Ο τίτλος της δηλωτικός της σπουδαστικής και επιστημονικής του κατεύθυνσης που ταυτόχρονα φαίνεται να σηματοδοτεί την ποιητική πράξη ως μέσον επικοινωνίας και μετάδοσης των προσωπικών μηνυμάτων και βιωμάτων. Οι στίχοι, κατά κύριο λόγο ομοιοκαταληκτικοί, διαπνέονται από γνησιότητα και πηγαίο αυθορμητισμό, διάθεση συγκρατημένου λυρισμού και εκφραστική ειλικρίνεια.

Η θεματολογία των 32 ποιημάτων αγγίζει τις υπαρξιακές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου, τους ποικίλους προβληματισμούς και ερωτήματα σε σχέση με το χρόνο και το χώρο. Κάθε ποίημα αποτελεί μια έντονη βιωματική αναφορά με συγκινησιακό φορτίο και προσωπικές σκέψεις καθώς απευθύνεται άμεσα στον αναγνώστη καλώντας τον να μοιραστεί και να προσεγγίσει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του δημιουργού: (“Άγώγιμο υλικό”, έτσι και μια μου λέξη, δίνω ευχή, στο θυμικό βαθιά να σ’ ηλεκτρίσει”). Με ιδιαίτερη ευαισθησία ο ποιητής θίγει κοινωνικά θέματα και ανθρώπινα που τον προβληματίζουν και ενδεχομένως τον πληγώνουν («Το σύνθημα», «Ο σύγχρονος του ανθρώπου», «Η ντροπή»).

Έντονη η παρουσία των στοιχείων της φύσης, όπως η θάλασσα, το νερό, κι ακόμα η σελήνη και ο ήλιος, οι εποχές και η άνθιση, συνδέεται με την ανθρώπινη επαφή και την αξία των γνήσιων σχέσεων. Ταυτόχρονα αναδύεται η έντονη νοσταλγική διάθεση της επανόδου στην πατρώα γη («Η Επιστροφή», «Το αέναο κύμα», « Ο κοσμικός ταξιδιώτης») που συνδέεται συνειρμικά με εποχές και μνήμες νεότητας. Το στοιχείο του νερού και του κόσμου της θάλασσας αποτελούν συστατικό στοιχείο της ποιητικής πράξης του Χρήστου Τασιόπουλου («Ο Ξένος», «Η άμμος»). Τα άψυχα παίρνουν πνοή καθώς τους απευθύνεται και συνομιλεί μαζί τους («Το χαλίκι», «Ο βυθός»). Οι αισθήσεις της όρασης και της αφής ενεργοποιούνται μέσα από την ανάμνηση αγαπημένων τοπίων που ζωντανεύουν μπερδεύοντας το όνειρο με την πραγματικότητα («Ωδή στο στοιχειό»). Συχνά συγχέεται το πραγματικό με το ονειρικό, το γήινο με το εξωκοσμικό, άλλοτε με στοιχεία μύθου κι άλλοτε με μεταφυσικές νύξεις και συμβολικές παραβολές («Ο πυρσός του Προμηθέα»).

Σε συγκεκριμένα ποιήματα ο ποιητής απευθύνεται αφιερωματικά σε μεγάλες μορφές της λογοτεχνίας ως εμπνευστές του, όπως ο Κ. Καβάφης, ο Α. Καμί, ο Γ. Σουρής, ενώ έντονη ευαισθησία διαχέει το ποίημα που αφιερώνει στη μάνα των Τεμπών, απευθυνόμενος σε δεύτερο πρόσωπο με διάθεση αμεσότητας και ανθρώπινης ευαισθησίας. Αυτή η ανάγκη άμεσης επικοινωνίας είναι έκδηλη σε όλη σχεδόν την ποιητική συλλογή του Χ. Τασιόπουλου και ενδεχομένως πηγάζει από την αυθόρμητη ανάγκη διατήρησης της ανθρώπινης επαφής μέσα από την επικαιροποίηση της μνήμης («Αλλοτινή αίγλη»). Κύριος στόχος της ποιητικής του πράξης είναι να αγγίξει την ψυχή του αναγνώστη μέσα από στίχους φορτισμένους με συναισθήματα. Κρατώ ενδεικτικά:

«Όλα κει έξω πυρωμένα﮲ το ίδιο και τα μέσα μου»

                                                      («Τα σύννεφα»)

«Στα κελεύσματα όλων όσων ως άλλοι Επιμηθείς διανείμουν αρετές μην υπακούς. […]

Την αλυσίδα μη σπάσεις, διότι το πνεύμα τότε θα παραδωθεί…»

                                              («Ο πυρσός του Προμηθέα»).

 «Ρίξε χαλίκι σ’ ασάλευτο νερό. Ήχος στη διαπασών θα σε σαλέψει…»

                                                         («Η Ταραχή»).