Η δυστυχία της Μάνας μου

Η δυστυχία της Μάνας μου είναι γαλάζια, παγωμένη,

τοποθετημένη σε ένα τραπέζι μαρμάρινο

σαν προτομή που την αγγίζουν τα χέρια πολλών γενεών.

Στέκεται μόνη σε ένα δωμάτιο σκοτεινό,

δεν ανάβει το φως, γιατί τρέμει την αλήθεια.

Τα παράθυρα είναι πάντα ανοιχτά, μέρα και νύχτα,

για να συνομιλεί με τη βροχή και τα δέντρα τα γυμνά,

για να περιμένει πως κάποιος θα μπει και θα της πει γλυκά “Καληνύχτα”.

Τα μάτια της Μάνας μου δεν κλαίνε,

παραμύθια ευτυχίας σε ένα σαλόνι άδειο λένε

και με κοιτάζουν με μια πυρακτωμένη ελπίδα

να σπάσω εγώ την αλυσίδα και ν’ ανταμώσω τον ουρανό.

Η Μάναμου μ’ αγγίζει με ένα χάδι απόκοσμο και μαγικό,

έχει αρνηθεί και τη ζωή και τον Θεό,

κι όμως, προσεύχεται για μένα όλη νύχτα.

Η μοναξιά της συνομιλεί με κάτι ίσκιους θυμωμένους,

τους κατευνάζει και τους κάνει αγαπημένους

και μαζί τους χορεύει τον αιώνιο χορό.

Η Μάνα μου τέμνει το κορμί της με τη σκέψη της

κι υπομονετικά περιμένει τη στέψη της

σε έναν κόσμο από λέξεις που έχει χαθεί από καιρό.

Κι η μουσική, άλλη μια νύχτα, από την κάμαρά της κατεβαίνει,

όσο η σιωπή της, διάφανο νερό, βαθαίνει,

και μέσα της πνίγεται σε έναν θάνατο οδυνηρό.

Μαρία Ζάχου

από τη συλλογή της Woman in a Box

εκδόσεις Βακχικόν, 2024