Δύο ποιήματα της Κορίνας Καλούδη
Κορίνα Καλούδη

Ο γέρος

Σ’ έρημο δρόμο, ένας γέρος
περπατούσε μες στη νύχτα
κι έλεγε :
Δεν έχω
Δεν έχω να σου δώσω πια
Κι όλο το ίδιο έλεγε

Και όλο περπατούσε

 

 

Αλτσχάιμερ

Οι φίλοι κάποτε τη φώναζαν
με ένα όνομα που ήτανε δικό της
Άγνωστοι τώρα, ζωγραφίζουνε στον τοίχο
ακατανόητα σχήματα και φεύγουν
Όλη τη μέρα καθισμένη
στην κουνιστή πολυθρόνα
πλέκει ένα γκρι κασκόλ
Χιλιόμετρα βαριά από το γκρι κασκόλ

καθώς κουνιέται, γύρω της τυλίγονται

Η πολυθρόνα τρίζει

Σκάβει το έδαφος και βυθίζεται

Το τρίξιμο ακούγεται

κάθε φορά

πρώτη φορά

 

Κορίνα Καλούδη
από την αδημοσίευτη συλλογή της

Ας μη λυθεί το αίνιγμα λοιπόν

Περισσοτερα αρθρα