Τολμώ

στη Γεωργία που νίκησε

Ξεροί τριγμοί τα βήματά μου στον μακρύ αποστειρωμένο διάδρομο. Αντισηπτικό καταλαμβάνει τα ρουθούνια. Τα παράθυρα όλα κλειστά. Οι λάμπες νέον αντανακλούν στο γυμνό μου κρανίο. Στο βάθος, από μια πλαϊνή μισάνοιχτη πόρτα, ο λύκος ξεπροβάλλει τη μουσούδα του. Από εκεί πρέπει να περάσω για την έξοδο. Οι καμένες φλέβες πυροδοτούν τον πόνο με την κίνηση. Προχωράω άδεια από κορμί, τα ρούχα κρέμονται από τα κόκκαλα. Κάθε βελόνα που με τρυπάει, ρουφάει κι ένα όνειρο. Το μοναδικό που κρατάει, να καταφέρω να διανύσω το διάδρομο. Βήμα το βήμα, ο λύκος ολοένα αποκαλύπτεται. Στυλώνει το σβέρκο. Δείχνει τα δόντια. Το γρύλλισμά του εντείνεται.

Προχωράω σε κατά μέτωπο αντιπαράθεση. Τα φάρμακα τροφή, ακυρώνουν την κάθε πρόθεση. Όποιο κύτταρο αποτολμάει να ξεφύγει, καίγεται.

Ο λύκος στέκεται απέναντι. Μπήγει στο μυαλό μου τη γυάλινη ματιά του.

Κινούμαι κατευθείαν προς το στόμα του. Δεν έχω τίποτε να χάσω. Η ψυχή περιμένει πίσω του.

Αργά, απλώνει το πόδι, επιχειρεί την προσέγγιση. Δεν τον αποφεύγω, τον κοιτάω. Προχωράω. Το λευκό είναι το σκοτάδι μου. Τον ήλιο λαχταράω, αποφασισμένη  να περάσω μέσα και απ’ το δικό του δάγκωμα.

Με πλησιάζει αλύγιστος. Στέκομαι ακίνητη στην εξερεύνηση, χημική σάρκα προσφορά στην πείνα του. Οσμίζεται πως, αν επιτεθεί, θα δαγκώσω, θα παλέψω. Δόντια και νύχια τα όπλα που μου απέμειναν.

Αποτολμώ ένα βήμα στο πλάι. Δεν αντιδράει. Περνάω δίπλα απ’ το κεφάλι του. Το τρίχωμά του μου ξύνει ελαφρά τη γάμπα…

Καθώς σιγά, επιφυλακτικά, τον αφήνω πίσω, ορθώνει το λαιμό, ουρλιάζει!

Ουρλιάζω μαζί του!

Προχωράω ουρλιάζοντας…

Μαρία Ψωμά-Πετρίδου