Τα λέπια της γοργόνας (ή πέμφιγας)

Ερυθρότητα

φυσαλίδες υγρές στάζουν

φωτιά στο στόμα

λεηλατούν το κορμί, το κορμί της.

Το κόκκινο… την τρομάζει!

Ποιος τάχα έγραψε
ότι συμβολίζει το χρώμα του πάθους;
Τα γκρίζα της μαλλιά θρηνούν σιωπηλά,
σβηστοί οι κλαυθμοί
στον φλοίσβο της σιωπής
ραγίζουν  τους τοίχους.

Ουλοσπαρμένη, βλοσυρή
θωρεί τα λέπια του προσώπου,
του κορμιού της.
Μάταια αναζητά
τη λαμπερή  ουρά

εκείνης της γοργόνας που

ερωτεύτηκε μικρή –

της γοργόνας

που τα λέπια της φάνταζαν

πέρλες αστραφτερές.

Κοιτά τα κύματα
θέλει να τα δαμάσει
να γενεί ενάλια νύμφη.

Στον καθρέφτη της

ρωτά… ξανά και ξανά:

– Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;

Κανείς δεν απαντά

κι αυτή δεν ημερώνει.

Τελευταία…
έχασε τη μνήμη της.
Πέμφιγα, η φυλλώδης τέλος.
Το ερυθρό αφανίστηκε!
Αλτσχάιμερ είπε ο γιατρός.

Κι αυτή
στο παραθύρι στέκει.
Μεγαλοπρεπής…
Γοργόνα, δήθεν…