Τα τρένα φεύγουν στη νύχτα
Τα τρένα περνούν τη νύχτα
όπως οι άρρωστοι
και αποβιβάζουν
τους πρωτόγονους φόβους
σε σταθμούς φαντάσματα
Αυτούς των μπουμπουκιών
που είναι κλειδωμένα στη γη
Ο φόβος που τρέμει
τα κεντημένα στόματα
οι ουλές
πάνω στα εισιτήρια
ο μουδιασμένος πανικός
το Ταξίδι
ο πανικός
οι ταξιδιώτες
που κοιμούνται
ο πανικός
του κειμένου
που είμαι γραμμένο
πάνω σ’ άλλα κείμενα
Λέξεις
που φυτρώνουν
μέσα από άλλες λέξεις
πάνω στην ίδια γη
Το μεγάλο πρωτότυπο σκαρίφημα
ένας αυτοσχέδιος χορός
άλλη μια προσομοίωση
πραγματικά δεν ξέρω πια
Τι συμβαίνει
Δεν βλέπω καλά
οι άνθρωποι
μέσα σε διαδρόμους
σε στοές σιδήρου
περπατούν ο ένας κόντρα στον άλλον
προχωρούν στριμωγμένοι
στα παράθυρα
όπου γράφει
μην σκύβετε
γράφε γράφε
και κάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτε
Σκέψου ότι μπορούμε
να ξαναβρεθούμε
στις Συρακούσες
και κλάψε στην Επίδαυρο
Σκέψου ότι μπορούμε να ξαναδούμε τους γλάρους
στο μικρό ψαρολίμανο του κόλπου του Aranci
όπου ο Γερμανός φωτογράφος
μπέρδευε τους χειμώνες
Τα πρόσωπα των ψαράδων
μπλεγμένα στα δίχτυα
Τα τρένα στη νύχτα
στα γόνατα
στη μνήμη των ανθρώπων.
Marianne Catzaras
από την ποιητική συλλογή της Να μην ξεχάσω
εκδόσεις Νίκας, 2024
(μτφρ. από τα γαλλικά: Χρυσή Γιάντσιου)
