Το Ξυράφι τέμνει σε βάθος τον ψυχικό κόσμο «μιας γυναίκας υπεράνω πάσης υποψίας», εβδομήντα περίπου χρόνια πριν, όταν η παραφορά του ερωτικού πάθους  την ωθεί στο σχεδιασμό και τη διάπραξη εγκλήματος σε βάρος του εραστή της. Το ξυράφι, όμως, είναι αυτό που τέμνει ανελέητα και εν τοις πράγμασι και το σώμα εκείνου που την απογοήτευσε.

Ακολουθούμε τις ανάκατες, αγωνιώδεις σκέψεις της νεαρής γυναίκας μέσα στο υγρό κελί της φυλακής, όπου βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Ξετυλίγοντας το νήμα των αναμνήσεων τόσο των πιο πρόσφατων όσο και του παρελθόντος, διαφαίνεται αργά η μοναχική ιστορία μιας «ασήμαντης» ύπαρξης που έφτασε να γίνει πρωτοσέλιδο με την πράξη της. Συμπάσχουμε στη θέαση της «άλλης πλευράς», εκείνης του θύτη αλλά και του θύματος που πρώτο υπήρξε θύτης με επίγνωση:  «Στο μισοσκόταδο έκλαιγε με αναφιλητά για τη ζωή της που είχε βυθιστεί. Κρύωνε και ένιωθε την απουσία μέσα της να κηλιδώνει κάθε απόθεμα δύναμης. Ο ύπνος της, αν ερχόταν, θα ήταν σιδερένιος, καθώς θα κουβαλούσε το βάρος που θα αισθανόταν ασήκωτο στους ώμους της. Ο χρόνος είχε ενωθεί με το φόβο και η νύχτα είχε απομείνει ξεγυμνωμένη, όπως η ψυχή της μπροστά στο θεό και στον ίδιο της τον εαυτό».

Η κοπέλα παραδίδεται στον έρωτα για τον εργοδότη της άνευ όρων, γνωρίζοντας ότι εκείνος έχει οικογένεια και παιδιά. Δεν τον αμφισβητεί σε τίποτα, αποδέχεται τα πάντα, ακόμη και την βίαιη συμπεριφορά του. Γίνεται ο θεός που δίνει νόημα και προορισμό στη ζωή της κι ας έχει τη θέση της «παράνομης» συντρόφου. Ο θεός της δικής της ελπίδας: «Κάθε μέρα που περνούσε την έφερνε πιο κοντά στο να πιστεύει πως θα μπορούσαν να ζήσουν μαζί. Αισθανόταν πως μέσα από αυτόν τον άντρα ακουμπούσε την ευτυχία, αλλά μπορούσε και να γίνει στάχτη μέσα σε μια στιγμή».

Όταν θα ανακαλύψει την πραγματική φύση του ειδώλου της, όταν θα καταρριφθεί η «μοναδικότητά» της, αυτή που την ανύψωνε σε σημαντική, τότε το μυαλό και το χέρι της θα οδηγηθούν στο μονοπάτι της καταστροφής του: «Τη λάβα του έρωτα δεν την αντέχει πάντα. Τη σημαδεύει, όπως σημαδεύουν τα ζώα που πάνε στο σφαγείο. Να ξεχωρίζουν, να μην τα μπερδεύουν με τα άλλα που προορίζονται να ζήσουν. Πηγάδι βαθύ ο πόθος, μέσα του πέφτει κι όταν θελήσει να βγει ξανά στην επιφάνεια, πρέπει να σκαρφαλώσει με τα νύχια από τον πυθμένα…»

 Η Αικατερίνη Σουέρεφ με διεισδυτικό πνεύμα και οξεία παρατηρητικότητα, φιλτραρισμένη μέσα από ουσιαστική γνώση της ψυχολογίας, τολμάει να εμφανίσει ασχολίαστες τις σκέψεις, τη ζωή και τα συναισθήματα της ηρωίδας όταν αυτή οδηγείται πλέον στη φυλακή, δίνοντας εναύσματα στον αναγνώστη να υποψιαστεί ότι το ανθρώπινο ον που φτάνει στο έγκλημα, μπορεί να είναι όχι μόνο θύτης αλλά και θύμα.

Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, με την ιστορία να εξελίσσεται με ρεαλισμό και  ενσυναίσθηση, προκαλώντας διαρκώς στον αναγνώστη σκέψεις και προβληματισμούς για την ουσία της ανθρώπινης φύσης.

Η συμπυκνωμένη και περιεκτική γραφή της συγγραφέως μεταγγίζει με λιτή δεινότητα το άγος και το πάθος μιας ύπαρξης, προκειμένου να βιώσει και να διαχειριστεί τη ζωή και τον ψυχικό της κόσμο. Η ασημαντότητά της μετατρέπεται σε σημαντικότητα μέσα από τον έρωτα, την οδηγεί στη θέωση και ταυτόχρονα στη συντριβή της, αποκαλύπτοντας τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο: «… Είχε απογυμνωθεί στο βλέμμα της. Έβλεπε το από μέσα του, εκείνο που καλά έκρυβε από τους απέξω, πίσω από τις φόδρες των γιλέκων και τα κασμίρια των παλτών. Το μέσα μέσα. Το ακατέργαστο που ξεχνάει τους ωραίους τρόπους της ευγένειας και γίνεται θηρίο ανήμερο, έτοιμο να γευτεί αίμα, προκειμένου να επιβάλλει τη δύναμή του και να καταστήσει σαφή τα όριά του…»

Μαρία Ψωμά-Πετρίδου

Βιογραφικό της συγγραφέως

Η Αικατερίνη Σουέρεφ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Μετεκπαιδεύτηκε στην Ψυχολογία της Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Stirling στη Σκωτία. Ειδικεύτηκε στην Γνωστική-Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, καθώς και στην Ψυχοθεραπεία Gestalt στο Gestalt Foundation στη Θεσσαλονίκη. Έχει ολοκληρώσει το διδακτορικό της στις Επιστήμες της Αγωγής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ζει στη Θεσσαλονίκη μαζί με τα παιδιά της τον Κωνσταντίνο και τη Δήμητρα.

Ακολουθεί τη ζωή γράφοντας.

Το 2018 συμμετείχε με το διήγημά της «Σαν μια κορδέλα φως» στο βιβλίο Εκ του μη όντος από τις εκδόσεις Τύρφη. Το Ξυράφι είναι το πρώτο ατομικό της βιβλίο.