[απόσπασμα]

…Εδώ περπάτησαν άνθρωποι πολλοί

που δεν κατάφεραν ποτέ τους να μιλήσουν

Άνθρωποι που αισθάνονται

το κρύο δικό τους

που αγάπησαν κι εκείνοι

που έφτυσαν

που έφυγαν κάποτε

μεγάλοι θαυμαστοί

Άνθρωποι που δεν δείλιασαν στιγμή

να προχωρήσουν

απάνω στον αφανή πάγο

του ρημαγμένου ουρανού τους

Κι όταν ο πάγος έσπασε

χωρίς κραυγές και θρήνους

ετοιμαστήκανε

ήσυχα

για τη μεγάλη πράξη του πνιγμού

σαν να τους έπαιρνε στην αβαθή αγκαλιά του

ανυπόμονος ο θεριστή

άτακτο πέρασμα στην αθανασίαˑ

Ας δώσουμε χρόνο λοιπόν

Να φυσήξει ο αέρας

Να παρασύρει στο διάβα του

Ό,τι μπορεί να παρασυρθεί

Να δοκιμαστεί ο καθένας μας

Ας δώσουμε χρόνο λοιπόν

Στα παιδιά που πρέπει να ζήσουν

Στους μεγάλους που πρέπει να πεθάνουν

Καθώς καίγονται τα μάτια

Η ζωή βρίσκει το δικό της φως

Προχωράει μες στους σπινθήρες

Εκρήγνυται

Ανεβαίνει αργόσυρτα το πηγάδι της

Όπως αρμόζει στα κλωνάρια

Και τους ποιητές

Ας δώσουμε χρόνο λοιπόν

Στους μικρούς

Και μεγάλους καταναγκασμούς

Στα χείλη των εραστών

Και στα κρεββάτια τους

Στην ατέλειωτη αμμουδιά των ανθρώπων

Που οδηγεί τα όνειρα πιο πέρα

Καθώς κυλάνε τα χρώματα

Στα κλάσματα του ήλιου…

Νίκος Γαλάνης

από τη συλλογή του Τα μυστικά της Βερόνικα

εκδόσεις Ενάντια, 2023