«Ημέρες καλοσύνης» της Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη
μυριάδες αστέρια είμαι μα πάνω απ’ όλα το σκοτεινό κενό (από την ενότητα-ποίημα «Ορατόριο») Ο άνθρωπος είναι εξίσου αστερόσκονη (στο χέρι του είναι να χαρεί την αγάπη και την καλοσύνη) όσο και σκοτάδι (που αντανακλάται στον τρόπο που έχει κατασκευάσει τον κόσμο τον οποίο κατοικεί). Την ανθρώπινη φύση αλλά και την κοινωνική κατασκευή της του […]
Το ποίημα της Δευτέρας μετά το Πάσχα: «Στη γυναίκα μου, εν είδει απολογίας που δεν τη συνόδευσα αυτό το βράδυ» της Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη
Στη γυναίκα μου, εν είδει απολογίας που δεν τη συνόδευσα αυτό το βράδυ Βγήκα έξω. Μύριζε άνοιξη κι ο ουρανός είχε ένα μπλε βαθύ, σαν την υπόσχεση που δίνουν τ’ ανοιχτά παράθυρα και τ’ αναμμένα φώτα. Ήσουν στο σπίτι, ούτε που ήξερες τι σκεφτόμουν σαν περπατούσαˑ ούτε που ξέρεις πόσο συχνά, σαν περπατώ, κάνω την […]
