Το ποίημα της Δευτέρας “Στ(ρ)έλλα” της Χριστίνας Οικονομίδου
Στ(ρ)έλλα Ας ξεμπερδεύουμε επιτέλους μ’ ετούτο το σαρκίο που σωρεύει αγωνίες κι ενοχές, κάμαρες άδειες από πόθο (μαυσωλεία μιας κανονικής ζωής). Κι αν ό,τι έπεται προϋποθέτει ό,τι προηγήθηκε αν μας ονοματίζει μόνο ο αγέρας που λυσσομανά αφού, έτσι κι αλλιώς, προστακτικά μας ξεγυμνώνει αποκαλύπτοντας ανυπεράσπιστες τις ρίζες μας. [Θέλω να πω, τα μάτια σου […]
