Κοιτάζω την ανάσταση των άστρων
Γιώργος Σεφέρης, “Κυριακή 2 ιουλίου [1950]”,
Μέρες Ε΄, σ. 197-203
Ludovico Einaudi, “Ascent”, Seven Days Walking
(και οι επτά παραλλαγές)
Κοιτάζω την ανάσταση των αστεριών
ξανά απ’ τη σχολική μου αυλή κι ένα φυτό
απλώνει ρίζες στο κενό. Στη διαπασών
ηχεί η ηχώ της μουσικής τουˑ απ’ τον κορμό
του πλάθει φλέβες σε μια κρυστάλλινη σφαίρα.
Μέσα της αιωρείται ο κόσμος από λέξεις,
τις σκάλες που ανεβαίνουν οι άγγελοι στον αέρα,
τον κύκλο του στερεώματος που θα διαλέξεις,
για ν’ αγναντεύειςι τον πυθμένα του ουρανού
από τη σχολική σου αυλή ή έν’ άλλο τόπο
που απέχει λίγοˑ όσο για έναν λαμνοκόπο
νέο η βάρκα του απ’ το κέντρο του ωκεανούˑ
σταγόνας όπου μέσα της μπορείς να δεις
τις λίγες λέξεις, το δέντρο της μουσικής.
Ευρυπίδης Γαραντούδης
Κοιτάζοντας τον κύκλο του στερεώματος
Έχει ο πλανήτης μας τις ρίζες στον αέρα
και πλέει σε μια απέραντη θάλασσα φωτός.
Τη σχολική σου αυλή κοιτάζεις, σε μια σφαίρα.
Πάμε μαζί, τυφλά, ώς το κέντρο του παντός;
Θα σου ιστορήσω περασμένα και μελλούμενα,
καθώς θα πλέουμε και θα είμαι ο πλοηγόςˑ
κι εσύ θα μου εξηγείς τα προηγούμενα
και της ζωής ποια ‘ναι το νόημα κι ο σκοπός.
Περιφερόμαστε, σαν φύλακες αγγέλοι,
σαν αδελφές ψυχές στα βάθη του διαστήματος
κι εσύ μου δείχνεις την ουράνια κυψέλη
που ‘χεις σμικρύνει, στις διαστάσεις του ποιήματος.
Έχω διαλέξει το στερέωμα στη σφαίρα,
απ’ όπου βλέπω τα φτερά μας, στον αέρα.
Σοφία Κολοτούρου
από την κοινή συλλογή τους Ευτοπία
εκδόσεις Gutenberg, 2022