Η ιστορία που δεν υπάρχει της Ελίνας Φιλοπούλου

Εύγλωττος τίτλος για τα 17 μικρά διηγήματα που περιέχει το βιβλίο, το οποίο θα μπορούσα να χωρίσω νοητά σε δύο μέρη. Σε ένα που μοιάζει πιο πρωτόλειο και σε ένα σαφώς πιο ολοκληρωμένο. Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει διηγήματα, των οποίων το τέλος αφήνεται  σε εκκρεμότητα ή αναστολή, με τον αναγνώστη να αναρωτιέται αν η συγγραφέας το κάνει επίτηδες ή αν απλώς δεν έχει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει την ιστορία (μοιάζουν δηλαδή τα διηγήματα σαν ασκήσεις επί χάρτου, γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός “πρωτόλεια”).

Αντίθετα, το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει μερικά έξοχα δείγματα, όπως το διήγημα «Σε μπλε βελούδο», στο οποίο η συγγραφέας απογειώνει το ημιτελές στοιχείο σε λογοτεχνικό εύρημα που αφήνει τον αναγνώστη σε γόνιμη αναζήτηση των λόγων για τους οποίους οι πρωταγωνιστές του βυθίστηκαν στον στιγμιαίο εκνευρισμό τους. Ευανάγνωστα διηγήματα είναι επίσης τα «Μια διαδρομή» ή «Μικροσκοπική», με το πρώτο να θυμίζει τo «Ραντεβού στη Σαμάρα» του Σόμερσετ Μωμ και το δεύτερο να περιγράφει σε τρεις μόλις σελίδες ένα ταξίδι προσωπικής ολοκλήρωσης. Τέτοια ταξίδια υπάρχουν στο βιβλίο, με τη συγγραφέα να είναι πρόθυμη να περιγράψει και στιγμές πληρότητας – κάτι σπάνιο στη λογοτεχνία της εποχής μας.

Αυτό πάντως δεν σημαίνει ότι αποφεύγει τις δύσκολες στιγμές: στο διήγημα «Αμιγώς δημόσια» περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο την αφέλεια ενός παιδιού μπροστά στον θάνατο του πατέρα του και στο διήγημα «Χάρτινοι τοίχοι» αποδίδει εξαιρετικά, από απόσταση, στιγμές ενδοοικογενειακής βίας. Το μεγάλο ατού της Φιλοπούλου είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι μπορεί σε πραγματικά πολύ μικρή έκταση (τα περισσότερα διηγήματά της εκτείνονται από δύο έως τέσσερις σελίδες) να δομήσει με ακρίβεια την ατμόσφαιρα που επιθυμεί και το ντεσαβαντάζ της είναι ότι ίσως απορροφάται τόσο πολύ από τη λεπτομέρεια της αφήγησης που δεν ολοκληρώνει εντέλει τις εικόνες της.

Χριστίνα Λιναρδάκη

Κλίμακα χρωμάτων – 180 χαϊκού για τα αγριολούλουδα της Κύπρου της Φροσούλας Κολοσιάτου*

Η ποίηση πάντα κερδίζει από την γραφή της Φ.Κ. Η όποια επαναφορά σε θέματα που θεωρούνται ίσως κοινότοπα δεν δυσχεραίνει καθόλου την ποιήτρια να δημιουργήσει ένα έργο νέας πνοής. Αυτό ισχύει και για τη νέα της ποιητική συλλογή με θέμα τα αγριολούλουδα της Κύπρου. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι παλινοστεί σε γνώριμα τοπία, όμως αυτό δεν την εμποδίζει να είναι και δημιουργική και ποιητικά “νεωτερική”.

Με την τρυφεράδα της κυπριακής  τοπολαλιάς , η ποιήτρια ονοματίζει τα συγκεκριμένα “θησαυρούς της κυπριακής γης” με κομψούς ποιητικούς σχηματισμούς. Αναβλύζει αγάπη και γαλήνη αυτή η συλλογή, κόντρα στου καιρού τα εφιαλτικά τερτίπια. Αναβλύζει γλύκα και απαντοχή, καθώς η Φ.Κ. αναζητά την αθωότητα του καθενός μας, προσδοκά το ανέφικτο μέσα από ένα κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο. Εδώ, με στίχους δροσερούς, εξυψωτικούς φέρνει εικόνες εαρινές, ευγενικές, που αντιστέκονται στην φθορά και στο χρόνο.

Πτεροκέφαλος

Το ωραίο στεφάνι

Στον ορίζοντα

(σελ. 149)

Το τρίπτυχο της χαράς, της ομορφιάς και του ονείρου συμπληρώνεται με στίχους όπως:

Καλπάζει  τώρα

Της χαράς ανάγλυφο

Η γαλατζίδα 

(σελ. 133)

ή

Ελπίδα χτίζεις

Κίτρινη μαργαρίτα

Όλο ξαγρυπνάς 

(σελ. 155)

Η Φροσούλα Κολοσιάτου εμμένει στο όραμά της. Κτίζει ποιητικά έναν κόσμο που χάνεται. Τη λύπη την μετατρέπει σε ομορφιά και αλήθεια. Προσδοκούμε  τη συνέχεια του  έργου της με αυτή τη συνέπεια και την αισθητική που την χαρακτηρίζει.

                                                                                                Τίτσα Διαμαντοπούλου

* Γι’ αυτό το βιβλίο έχουμε γράψει αναλυτικότερα εδώ.