Το ξεφτισμένο ρούχο

Η μητέρα της ήταν μοδίστρα.

Εκείνη κάτω απ’ το τραπέζι,

μάζευε κλωστές και ξέφτια.

Ήθελε να ράψει ένα ρούχο δικό της.

Ένα ρούχο με τα δικά της θέλω.

Νοθευμένος όμως ο χρόνος

άφησε μπαλώματα.

Ήταν όλα πασπαλισμένα με λάθη.

Μέσα από μια αντιδραστική νηφαλιότητα

γεννούσε αντισυμβατικές μεθόδους

που τις ονόμαζε ζωή.

Έπειτα από μισό αιώνα,

είχε την πεθυμιά να τη φωνάζουν:

Μάνα, Γυναίκα, Αδερφή, Γιαγιά,

ξεχνώντας όμως την επαναστατική

και ανόητη πορεία της μέχρι το σήμερα.

Και το σήμερα είναι σκληρό, δεν ξεχνά.

Οι τωρινές της προσπάθειες μένουν άκαρπες.

Ο περίγυρος τις αρνείται όλες κατηγορηματικά.

Έχουν μείνει υπολείμματα και σκιές βαθιά μέσα τους,

πνίγοντάς τους σε έναν παραλογισμό.

Δίκιο δεν της δίνει κανείς.

Το γιατί τής τρώει τα σωθικά.

«Είμαι δεμένη με τη μοίρα μου», λέει.

Αντιστράφηκαν οι ρόλοι

κι η ζωή έγινε παιχνίδι.

Ένα παιχνίδι από ξεφτισμένες ζωές.

Ποιος θα νικήσει στο τέλος;

Εκείνη ή εκείνοι;

Όχι, όχι! Λάθος τροπή πήρε η ιστορία.

Ποιος θα νικήσει στο τέλος;

Ο άνθρωπος ή η ζωή;

Η μοίρα πάντως ελλοχεύει σαν μια κατάρα

κρεμασμένη απ’ τα ξέφτια κάθε ψυχής.

Μαρία Νταλλή

(αδημοσίευτο)

* Η Μαρία Νταλλή γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1986. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Διοίκησης  Μονάδων Υγείας και Πρόνοιας της  Σχολής Διοίκησης Οικονομίας του Ανώτατου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Α.Τ.Ε.Ι.) Καλαμάτας, την πόλη όπου ζει από το 2003. Στον λογοτεχνικό χώρο έχει συμμετάσχει σε πανελλαδικούς και παγκόσμιους διαγωνισμούς ποίησης, έχοντας αποσπάσει βραβεία και επαίνους. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες της Αμφικτυονίας Ελληνισμού και αλλού. Είναι μέλος της Ένωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων.