Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να ράβαμε τα ρούχα μας με λέξεις και έννοιες, αντί με νήματα και κλωστές; Πόσο πιο ζεστά ή δροσερά, ανάλογα, θα γίνονταν; Πολύ, είναι η απάντηση.

«Κι έφτιαχνε έτσι, λέξη λέξη, προτάσεις ολόκληρες, που ένωναν τα υφάσματα μεταξύ τους ή έπλεκαν τα κασκόλ και τα σκουφιά του…

Κι αν ήταν για κασκόλ και για σκουφιά, τότε τα έπλεκε με λέξεις ζεστές όπως: λιακάδα, καλοκαίρι, φλόγα ή φωτιά. Για τα χοντρά πουλόβερ, διάλεγε ακόμα πιο ζεστές: φούρνος, μαγκάλι, θράκα, καίω, τσουρουφλίζω. Και τα πολύ χροντά παλτά, αυτά για το πολύ κρύο, τα έραβε με πιο ζεστές ακόμα, όπως: τζάκι και ξυλόσομπα ή αγάπη και αγκαλιά».

Αυτό λοιπόν ήταν το μυστικό της ποιότητας των ρούχων του ραφτάκου εκείνου του χωριού που σιγά-σιγά μεγάλωσε κι έγινε πόλη. Και, καθώς έγινε πόλη, πέρασε σε άλλες συνήθειες. Τώρα πια τα ρούχα πουλιόντουσαν σε μπουτίκ και ο ραφτάκος σιγά-σιγά γινόταν παρελθόν.

Έλα όμως που ήρθε ένας βαρύς χειμώνας. Πολύ βαρύς. Ό,τι κι αν έκαναν οι κάτοικοι της πόλης δεν μπορούσαν με τίποτα να ζεσταθούν. Τηλεφωνούσαν ο ένας στον άλλον μήπως και κάποιος έτυχε να ανακαλύψει κανένα κόλπο να ζεσταθεί το κοκαλάκι τους, αλλά τίποτα. Μέχρι που μια  γιαγιά βρήκε τυχαία ένα πουλόβερ του ραφτάκου σε κάποιο σεντούκι, το φόρεσε και – ω του θαύματος! ζεστάθηκε. Και μετά πήρε τηλέφωνο όσους ήξερε και τους είπε το μυστικό της.

Όλοι έφαγαν ντουλάπες, συρτάρια, αποθήκες και σεντούκια να βρουν ρούχα του ραφτάκου, να τα φορέσουν και να ζεσταθούν. Και, ξάφνου, όλοι τον ξαναθυμήθηκαν! Και έκαναν ουρά έξω από το μαγαζί του. Ο ράφτης χάρηκε τόσο πολύ με τα όμορφα λόγια που του έλεγαν, που – χωρίς να χάσει χρόνο – τα πήρε και τα έραψε σε νέα ρούχα. Κι έτσι όλοι μπόρεσαν να ζεσταθούν. Γι’ αυτό, τον ραφτάκο τους δεν τον ξέχασαν ποτέ ξανά. Φορούσαν όλοι ρούχα κατάλληλα για την εποχή και ο ραφτάκος έζησε και βασίλεψε. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Το σκληρόδετο βιβλίο με την εξαιρετική εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή συνοδεύουν προτάσεις για παιχνίδια και δράσεις που εμπνεύστηκαν εξαιτίας του διάφοροι νηπιαγωγοί, μεταξύ αυτών και η Ελένη Γερουλάνου, ιδρυτικό μέλος του Library4all. Εντίθεται επίσης παιχνίδι τύπου «φιδάκι» που προσωπικά με έκανε να σκάσω στα γέλια.

Το γλυκό αυτό παραμύθι είχε ευτυχώς μέχρι στιγμής μεγάλη τύχη. Έγινε παιχνίδι τάξης, θεατρική παράσταση, κουκλοθέατρο, πρωταγωνίστησε σε σχολικές γιορτές και δράσεις ΜΚΟ για συγκέντρωση ρούχων. Δικαίως. Και μακάρι να βρεθούν κι άλλοι τρόποι για να διαδοθεί.

Το προτείνω χωρίς κανέναν ενδοιασμό: άλλωστε έχει ήδη ξεπεράσει τα 80.000 αντίτυπα. Και τα παιδιά μου το λάτρεψαν!

Νεφέλη Π.