Μετάφραση – Ρουμάνοι ποιητές: Ο Claudiu Komartin σε μετάφραση Άντζελας Μπράτσου

Ο Claudiu Komartin (γεν. 1983, Βουκουρέστι) δημοσίευσε τα: Păpușarul si alte insomnii/Ο Καραγκιοζοπαίχτης και άλλες  αϋπνίες (2003, 2007), Circul domestic/ Το Οικογενειακό Τσίρκο (2005), Un anotimp în Berceni/Μια εποχή στο Μπερτσένι (2009, 2010), Cobalt/Κοβάλτιο (2013), Dezmembrați/Ξεσκισμένοι, (2015, που υπέγραψε με το ψευδώνυμο Adriana Carrasco) και την ανθολογία Maeștrii unei arte muribunde/Μαιτρ μιας ετοιμοθάνατης τέχνης (2017, 2018). Το 2021 δημοσίευσε το Autoportret în flama de sudură/ Αυτοπροσωπογραφία σε φλόγα συγκόλλησης (Εκδόσεις Max Blecher, συλλογή Plantații/Φυτείες).

Διοργανώνει εκδηλώσεις σύγχρονης ποίησης εδώ και σχεδόν δώδεκα χρόνια και είναι από το 2010 αρχισυντάκτης του περιοδικού «Poesis internațional» και του εκδοτικού οίκου Max Blecher.

Μετάφρασε, μόνος του ή σε συνεργασία, έξι βιβλία πεζογραφίας και πέντε τόμους ποίησης και συνέθεσε ή επιμελήθηκε αρκετές ανθολογίες, μεταξύ των οποίων και το Sârmă ghimpată. Când focurile se vor stinge printre ruine. Poeți ai generației războiului./Συρματοπλέγμα. Όταν οι φωτιές θα σβήσουν ανάμεσα στα ερείπια. Ποιητές της Γενιάς του Πολέμου (2018).

Τα βιβλία του κυκλοφορούν και στα γερμανικά, σερβικά, τουρκικά και βουλγαρικά.

 

ΕΓΚΑΥΜΑ

Γράφω. Τρελαμένος προσπαθώ να προχωρώ

μέσα στο τούνελ όπου κόλλησα

όλο προσπαθώντας να σε πλησιάσω κρυφά.

Γράφω καλύτερα όταν δεν γράφω, αλλά περιμένω

με τα μάτια καρφωμένα στον ήλιο-μεφεδρόνη

και νιώθω σαν αλήτης που μοιάζει ιδιαίτερα ζωηρός

κι επικίνδυνος. Είμαι δειλός όταν γράφω,

με δειλία προχωρώ και πέρα ​​από τα σύνορα

που διαφορετικά θα μου φαίνονταν αφύσικα.

Η γραφή μου είναι ψεύτικη γιατί το βλέμμα μου έχει παραλύσει

και έτσι κουβαλάω με αμφίβολη δεξιοτεχνία, με

βυζαντινή ανωτερότητα, ουσιαστικά με πλήξη,

την υποκρισία και την ανικανότητα, τη μοναξιά, τη σκληρότητά μου:

το βιολογικό πεπρωμένο του είδους μου.

Πρέπει να ξέρεις ότι το θάρρος εμένα με τραβάει πίσω.

Συμπεριφέρομαι τρελά γιατί ευδοκιμεί μέσα μου ένας λόρδος

που δεν είναι ικανός να κάνει τίποτα μόνος.

Μου δημιουργεί έλκος στον εγκέφαλο ένα έγκαυμα με το σχήμα

και την αγνότητα του προσώπου σου. Θα σου τραγουδούσα μια σερενάτα

με το στόμα γεμάτο παυσίπονα.

 

Θα σου τραγουδούσα με το στόμα γεμάτο με τη σάρκα σου.

Γράφω γνωρίζοντας ότι πάνω από το μέτωπό μου λάμπουν τη νύχτα

τρία κρανία από λευκό ασήμι, σαν τρία σκοτεινά φεγγάρια

πάνω από έναν ωκεανό παγωμένου αζώτου.

Δεν υπάρχει κανένας τριγύρω. Σε περιμένω

σαν τον σκορπιό που χορεύει στις πρώτες αχτίδες της αυγής.

Αφήνοντας τον ήλιο να συστρέφεται μέσα στον κερατοειδή μου

μέχρι να φτάσουν οι κόγχες να καλύπτουν ολόκληρο

το ιξώδες του δίσκου του.

Ακόμα κι αυτό θέλω να μοιραστώ μαζί σου,

επειδή είμαι αναρριχώμενο φυτό και επειδή

πολλοί ανόητοι είναι με τη σειρά τους κολλημένοι πάνω μου

νομίζοντας ότι θα μπορούσα να τους προσφέρω κάτι. Γι’ αυτό, έλα,

είναι αποπνικτική η νύχτα έξω, υπάρχουν χτυπήματα

και καταπνιγμένα βογκητά, η τροφή του μοναχικού ανθρώπου

λέει στο σκοτάδι την ιστορία της.

 

(Συλλογή: 17 ερωτικά ποιήματα)

 

ΣΑΝ ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΕ ΚΟΡΕΑΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ

εκείνο το απόγευμα καθόμουν

με ένα θολωμένο ζώο μες στο στήθος μου

πάνω σε ένα από τα παγκάκια κοντά στο πανεπιστήμιο

και όλα γύρω μου ψιθύριζαν ότι είχα αποτύχει

και τα χέρια μου πάνω στα γόνατα

έλεγαν μια θλιβερή ιστοριούλα παλαιά, πέντε ετών

 

(δεν είχα ξαναδεί όνειρα εδώ και μήνες

Και, όσο κι αν προσπαθούσα, δεν

ξεγελούσα άλλον κανέναν ότι ήμουν κακό παιδί).

 

βράδιαζε. έβλεπες λαμπυρίσματα στον ουρανό

ίσως κάτι ανακοινωνόταν, I couldnt care less.

 

κοντά στο σιντριβάνι, δυο στρουμπουλά περιστέρια να μου ξυπνούν

την εικόνα του στήθους σου ένα πρωί:

κοιταζόσουν στον καθρέφτη με τα μαλλιά σου λίγο ανακατωμένα

και με εκείνο το χαμόγελο ικανό να με κάνει να

επιθυμώ να είμαι ένας από τους καλούς ανθρώπους

που ταΐζουν περιστέρια.

 

καθόμουν στο παγκάκι, δίπλα μου κάτι άστραφτε στο συντριβάνι,

άνθρωποι περνούσαν, αγκαλιάζονταν,

χώριζαν

κι εγώ ήμουν λυπημένος σαν ποιητής σε κορεάτικη ταινία

ενώ σκεφτόμουν ότι εσύ πρέπει             να φύγεις

και τα σύννεφα είναι τόσο όμορφα.

 

(Συλλογή: Κοβάλτιο)

 

ΠΟΙΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ

 Let them see each other clean, in killing light.

Don DeLillo, Cosmopolis

 

Ένας πόλεμος ετοιμάζεται. Μέσα από τις φλέβες

το παχύρρευστο αίμα θα είναι σύντομα

το ίδιο αργό με το πύον,

όταν θ’ αρχίσει να λούζει τον δρόμο θα καταλάβουμε –

υπήρξαν δεκαετίες υπερπαραγωγής

χυδαίας σπατάλης

αποξένωσης και αγωνίας.

 

Το αίμα δεν θα αξίζει περισσότερο από την όξινη βροχή

από τον ιδρώτα

από το άγονο.

 

Το αίμα – φθηνό και ευτελές σαν κινέζικο παιχνίδι.

 

Το αίμα για πετρέλαιο, ελπίδα – όσο ένα σκουπίδι

στο μάτι που γουρλώνει.

 

Ζαρωμένα χέρια, χέρια ξερά

κολλημένα στα άχρηστα πλέον όπλα.

 

Ένα ασήμαντο τέλος. Μετα-

στάσεις. Κάτω από τα ραδιενεργά σύννεφα.

Ψευδοπροφήτες.

 

(Συλλογή: Μαιτρ μιας ετοιμοθάνατης τέχνης)

 

ΜΑΥΡΟ ΓΡΑΜΜΑ

Να προσέχεις τον εαυτό σου αγάπη μου

μην απομακρύνεσαι από το παράθυρο μην το σκεπάζεις με ουρλιαχτά

κάποιος μου ρίχνει το κεφάλι από τις σκάλες

 

απλά παίξε μαζί μου

για χάρη της λεπτής λεπίδας σαν μια φλόγα

 

γράψε μου κάτι δυσανάγνωστο κάτι απάνθρωπο

κάνε υπομονή πλέξε τα μαλλιά σου και τραγούδα

στις σκέψεις μου έκρυψες ό,τι είναι νεκρό

 

και κάνε κάτι με το αίμα μου

κόλλησέ το κρυφά στους ψηλούς τοίχους

 

να προσέχεις τον εαυτό σου περπάτα ανάπνευσε όπως σου έμαθαν

απόλαυσε αυτό που είναι ξεφτισμένο

εγώ σε περιμένω με όλο μου το σώμα

 

υπομονετικά    ήρεμα

σαν νυστέρι

 

εδώ και αρκετές νύχτες μιμούμαι την εξέγερση

και κάνω τεμενάδες στα όργανά μου και στη φρίκη μου

να ξεχάσω τι κάνουν οι άνθρωποι όταν είναι έτοιμοι

 

κάτω στον λειμώνα θα μάθω να τρέχω και να γελάω

 

όπου άφησαν και ανοίγματα

εκεί στο έδαφος.

 

(Συλλογή: 17 ερωτικά ποιήματα)

 

ΜΙΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ

Εις μνήμην του Alexandru Mușina

 

Ό,τι και να σου πω για ταλέντο ή αρετή,

Τη μαστοριά αυτή δεν την μαθαίνεις τόσο εύκολα,

Επανέλαβε ο αρχιμάστορας, κόβοντας με σίγουρο χέρι τον μίσχο

Ενός λουλουδιού που φύτρωσε από απελπισία, στριμωγμένο σε μια γωνιά.

 

Τη μαστοριά αυτή δεν την μαθαίνεις τόσο εύκολα,

Μην εκπλαγείς, είναι σαν τον χορό και όσοι δεν ακούνε τη μουσική

Ενός λουλουδιού που φύτρωσε από απελπισία, στρυμωγμένο σε μια γωνιά

Δεν ξέρουν ότι η παραμικρή κίνηση μπορεί να αλλάξει τα πάντα,

 

Μην εκπλαγείς, είναι σαν τον χορό και όσοι δεν ακούνε τη μουσική

Δεν ξέρουν αν πρέπει να πιστέψουν μέχρι το τέλος αυτούς που χορεύουν,

Δεν ξέρουν ότι η παραμικρή κίνηση μπορεί να αλλάξει τα πάντα

Μέσα στον καθένα μας ενώ το λίκνισμα δεν σταματά για πολύ.

 

Δεν ξέρουν αν πρέπει να πιστέψουν μέχρι το τέλος αυτούς που χορεύουν Μόνο εκείνοι που είδαν μια ηλικιωμένη γυναίκα να χορεύει

Μέσα στον καθένα μας ενώ το λίκνισμα δεν σταματά για πολύ,

Μέχρι να βρεις τον ρυθμό και την πνοή και την τεταμένη κίνηση του

 

Χεριού σου, να γράφεις αφόρητα σκληρά και απαλά.

 

(Συλλογή: 17 ερωτικά ποιήματα)

 

Μετάφραση: Άντζελα Μπράτσου

Η Άντζελα Μπράτσου είναι πτυχιούχος της Ακαδημίας Οικονομικών Σπουδών Βουκουρεστίου. Έχει παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων μετάφρασης και δη λογοτεχνικής, έχει διοργανώσει συναντήσεις Ελλήνων και Ρουμάνων ποιητών (σε συνεργασία με το Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος) και ενδιαφέρεται ενεργά για την ανάδειξη της ελληνικής και της ρουμανικής κουλτούρας, αλλά και τη μεταξύ τους όσμωση. Έχει δημοσιεύσει μεταφράσεις Ρουμάνων ποιητών σε πολλά ελληνικά blog και sites.

Περισσοτερα αρθρα