Η Μπεατρίς Σααβέδρα γεννήθηκε στο Μεξικό το 1971 και ζει σήμερα στην Πόλη του Μεξικού. Η ποίησή της, όπως γράφουν οι μεταφραστές της Ιφιγένεια Ντούμη και Νίκος Πρατσίνης στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου Beatriz Saavedra, μια προσωπική ανθολογία (εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2022), “θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα είδος “εσωτερικών νερών” του σύγχρονου μεξικανικού αισθησιασμού, μέσα από μια εμφανώς γυναικεία ματιά, άλλοτε λοξή και άλλοτε ευθεία. Κυριαρχεί σταθεά και ευδιάκριτα το ερωτικό στοιχείο, εν δράσει ή εν τη απουσία του, η ανάμνησή του, η λαχτάρα για αυτό, ο πόνος που γεννά, η αίσθηση της αναγκαιότητάς του όσο και των ορίων του, όσον αφορά την επικοινωνία. […] Στο φόντο, πάντα, τα μεγάλα ζητήματα της φθαρτότητας και του θανάτου, του Άλλου και της νοσταλγίας για τον Άλλο, καθώς και το ένστικτο της επιβίωσης και τις διαφύλαξης της πνευματικής υπόστασης του ανθρώπου, το οποίο επιτάσσει τη συνύπαρξη, την επαφή, την παρηγοριά”. Ακολουθούν δύο ποιήματα από το πιο πάνω βιβλίο:

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΣΟΥ

1

Το πρόσωπό μου αρχίζει να σε

αποκρυπτογραφεί

να αναζητεί τη βουβή γλώσσα των ρωγμών

στο άξαφνο καθρέφτισμα του ξοδεμένου

χρόνου.

 

Τα μαξιλάρια τρέφουν ρυθμικές σκιές

στο χώρο όπου το φως λιμνάζει.

 

Τα όνειρά μας σμίγουν,

λικνίζουν το ταραγμένο χέρι σο ως

τα σπλάχνα

καθώς περνά η νύχτα.

 

Παραδίνομαι στην άβυσσο,

στο χείλος της ηδονής και του φόβου

σε διάφορες πυκνότητες

καθώς το φως διαπερνά το σεντόνι.

 

Ο ήχος σου εμφανίζεται τις στιγμές

της αργής διαδοχής των λέξεων.

 

2

Άπλετος ο χώρος ξεδιπλώνει

το μετέωρό σου πέταγμα,

το τίναγμα εκείνο την ώρα της

συνάντησης.

 

Σε τούτη τη διάσταση λιμάνι μας η μνήμη,

η μυστηριώδης αυλή με τα ακίνητα νερά

που τρέφει το δέρμα μας.

 

Λουσμένοι στον ιδρώτα

κι η κούραση να κάνει παιχνίδι,

καταρρέει ο κόσμος,

η στιγμή παγώνει στου κορμιού τη

φυλακή.

 

Στο μεταξύ

είμαι έτοιμη να γεννηθώ

ξανά.

 

3

Γιατί αυτό είμαστε,

μια φανταστική πηγή

όπου τα έγκατα της νύχτας

βυθίζονται στη συνείδηση.

 

Επιβιώνω από σένα όπως κι από μένα

προκειμένου να πισωπατήσω στο δρόμο

που ‘κανα,

να ξεδιπλώσω το όνειρο που είναι πριν το

θάνατο,

τις αγριεμένες μαύρες ώρες

της ταραχής ή του κενού μου.

 

Σε φαντάζομαι ακίνητο σχεδόν

με τα θαλασσινά σου χείλη στα νερά μου.

 

Αδειασμένη πια από άπειρο

η σιωπή με το πηχτό της φορτίο

στη θαμπάδα της νύχτας.

 

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Η λέξη είναι

ενατένιση που ατύχησε,

απότομη αναλαμπή,

πηγή οραμάτων,

ελευθερία καθώς ψηλαφώ την πλάτη σου

και οι ίσκιοι διασχίζουν το όνειρό μου.

Η διαύγεια τώρα γίνεται αέρας.

παιχνίδι που επαναλαμβάνεται

και λέει το όνομά σου.

 

Καθημερινό όνειρο που πέφτει στον γκρεμό

άλλης εικόνας

κάτω από το κορμί μου

πάνω στο δέρμα πια.

 

Μπεατρίζ Σααβέδρα

μτφρ.: Νίκος Πρατσίνης, Ιφιγένεια Ντούμη