Μετάφραση από τα Δανέζικα: “Το αλφάβητο” της Ίνγκερ Κρίστενσεν

«ΑΛΦΑΒΗΤΟ»  (“ALFABET”, 1981)

 της Ίνγκερ Κρίστενσεν

Μετάφραση: Παναγιώτα Γούλα*

 

1

Οι βερικοκιές υπάρχουν,  οι βερικοκιές υπάρχουν

 

2

Οι φτέρες υπάρχουν· και βατόμουρα, βατόμουρα·

και βρώμιο υπάρχει· και υδρογόνο, υδρογόνο

 

3

Τα τζιτζίκια υπάρχουν· κιχώριο, χρώμιο,

και οι λεμονιές υπάρχουν· τα τζιτζίκια υπάρχουν·

τα τζιτζίκια,  κέδροι κυπαρίσσια και παρεγκεφαλίτιδα

 

4

Τα περιστέρια υπάρχουν, οι ονειροπόλοι, οι κούκλες·

οι φονιάδες υπάρχουν, τα περιστέρια, τα περιστέρια,

καταχνιά, διοξίνη και οι μέρες, οι μέρες

υπάρχουν, οι μέρες, ο θάνατος και τα ποιήματα

υπάρχουν· τα ποιήματα, οι μέρες, ο θάνατος

 

5

Το φθινόπωρο υπάρχει· η  γεύση που απομένει στο στόμα και ο αναστοχασμός

υπάρχουν/ και απομόνωση υπάρχει, οι άγγελοι

οι χήρες και  τα ελάφια υπάρχουν· κάθε μικρή

λεπτομέρεια υπάρχει· η ανάμνηση , το φως της ανάμνησης

και σημάδια που άφησε το φως· οι βελανιδιές, και  οι λεύκες,

υπάρχουν, και τα άγρια κυπαρίσσια, η ομοιότητα, η μοναξιά

υπάρχουν, και  οι αγριόπαπιες των βορείων θαλασσών και οι αράχνες υπάρχουν

και το ξίδι υπάρχει, και  το μέλλον, το μέλλον

 

6

Ο ερωδιός υπάρχει, με τη γκριζογάλανη καμπυλωτή του

ράχη, με το μαύρο λοφίο και τα

αστραφτερά φτερά στην ουρά  υπάρχει· υπάρχει σε αποικίες

του λεγόμενου Παλαιού Κόσμου·

υπάρχουν και τα ψάρια,/ και οι ψαραετοί, τα πετροχελίδονα,

το γεράκι, το αγιόχορτο και οι αποχρώσεις των αμνών

τα προϊόντα σχάσης υπάρχουν· και οι συκιές υπάρχουν

τα λάθη υπάρχουν, τα χοντρά, τα συστηματικά,

τα τυχαία· ο τηλεχειρισμός υπάρχει, και τα πουλιά·

και τα οπωροφόρα υπάρχουν, και φρούτα στο περιβόλι που

υπάρχουν οι βερικοκιές, οι βερικοκιές υπάρχουν,

σε χώρες που η ζέστη τούς χαρίζει αυτό ακριβώς το γλυκό χρώμα

που έχει η σάρκα του βερίκοκου.

 

7

Χαραγμένα  σύνορα υπάρχουν, οι δρόμοι, η λησμονιά

και γρασίδι και νεροκολοκύθες, κατσίκες, θάμνοι,

και  ο ενθουσιασμός υπάρχουν, τα Χαραγμένα  σύνορα υπάρχουν

 

τα κλαδιά υπάρχουν, ο αέρας που τα αναδεύει υπάρχει

και  η μοναδική διάταξη των κλαδιών

 

του δέντρου που στην ακρίβεια λέγεται βελανιδιά υπάρχει,

και του δέντρου που λέγεται φλαμουριά, του δένδρου σημύδα,

του κέδρου υπάρχει, το επαναλαμβανόμενο σκίτσο

 

υπάρχει στο χαλικόστρωτο μονοπάτι του κήπου· υπάρχει

και το κλάμα, και επιλόβιο και λεβιθόχορτο υπάρχει,

οι όμηροι, η γκρίζα  πάπια, και οι νεοσσοί της γκρίζας πάπιας

 

και τα όπλα υπάρχουν, μία αινιγματική πίσω αυλή

χορταριασμένη, άγονη, και διακοσμημένη μόνο με ξινόμουρα,

τα όπλα υπάρχουν· καταμεσής στο φωτισμένο

χημικό γκέτο υπάρχουν τα όπλα,

με την αναχρονιστική τους, ατάραχη ακρίβεια

 

υπάρχουν τα όπλα και οι μοιρολογήτρες χορτάτες σαν

λιμασμένες κουκουβάγιες υπάρχουν· η σκηνή του εγκλήματος υπάρχει·

η σκηνή του εγκλήματος, νυσταγμένη, φυσιολογική και αφηρημένη,

λουσμένη σ’ ένα πάνλευκο εγκαταλελειμμένο από το θεό φως,

τούτο το φαρμακερό, λευκό, αποσαθρωμένο ποίημα.

 

8

Οι ψίθυροι υπάρχουν, οι ψίθυροι υπάρχουν

το θέρος, η ιστορία και του Χάλλεϋ

 

ο κομήτης· οι στρατιές  υπάρχουν, οι ορδές,

οι ηγεμόνες, οι σπηλιές και μέσα στις σπηλιές

μισοσκόταδο και μέσα στο μισοσκόταδο αραιά και που

 

λαγοί, αραιά και που η σπηλιά καλυμμένη από κισσούς

όπου υπάρχουν φτέρες και βατόμουρα, βατόμουρα,

αραιά και που οι λαγοί κρυμμένοι κάτω από τους κισσούς

 

και οι κήποι υπάρχουν, η κηπουρική, της κουφοξυλιάς

τα χλωμά άνθη, ακίνητα σαν ένας ύμνος που σιγοβράζει

και η ημισέληνος  υπάρχει, το ημι-μετάξι,

ολόκληρη η ηλιοκεντρική αχλή που ονειρεύτηκαν

εκείνοι οι αφοσιωμένοι εγκέφαλοι, τυχεροί· και το δέρμα,

 

το δέρμα υπάρχει και τα σπίτια υπάρχουν,

ο Άδης που στεγάζει ξανά το άλογο και τον σκύλο και των μεγαλείων τις σκιές, η ελπίδα· και ο ποταμός της εκδίκησης,

χαλάζι κάτω από πέτρινους ουρανούς υπάρχει, της ορτανσίας

λευκή, λαμπυρίζουσα, γαλάζια ή πρασινωπή

 

υπνωτική αχλή,  άλλοτε κοκκινόχλωμη, λίγες

αποστειρωμένες νιφάδες της υπάρχουν, και κάτω

από τον ουράνιο θόλο αιχμηρός ο Αρμαγεδδών, δηλητήριο,

το δηλητήριο  του ελικόπτερου με τις βουερές άρπες πάνω από αγριοκάρδαμο, αγιόχορτο  και λινάρι, αγριοκάρδαμο, αγιόχορτο και λινάρι· τούτη η τελευταία, ερμητική  γραφή,

που  συνήθως γράφεται μόνο από παιδιά· και  το σιτάρι

το σιτάρι στα σιταροχώραφα υπάρχει, και των σιταροχώραφων,

η ιλιγγιώδης οριζόντια γνώση, ο χρόνος ημιζωής

λιμός, και μέλι· και  στα φύλλα της καρδιάς,

όπως πάντοτε μόνο στα φύλλα  της καρδιάς,

της φουντουκιάς οι ρίζες,  η φουντουκιά εκτεθειμένη

στους βράχους της καρδιάς, γενναία και ανθεκτική

μια μέρα καθημερινή, κατακλυσμένη από αγγελικά τάγματα·

γοργή, υακίνθινη στην φθορά της η ζωή,

ώς έν  οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς.

 

9

οι εποχές παγετώνων υπάρχουν, οι εποχές παγετώνων υπάρχουν,

και ο πάγος της αρκτικής και της αλκυόνας ο πάγος·

τα τζιτζίκια υπάρχουν· κιχώριο, χρώμιο

 

και η χρωμιοκιτρινωπή ίριδα, η μπλε· το οξυγόνο

προπαντός, υπάρχουν, επίσης θραύσματα πάγου στον αρκτικό ωκεανό,

οι πολικές  αρκούδες υπάρχουν, σαν γούνες με σφραγίδα

και ατομικό κωδικό αριθμό, υπάρχουν με τη ζωή καταδικασμένη και η κατακόρυφη

βουτιά της αλκυόνας στο θαλασσί των παγωμένων ποταμών

 

ρυάκια του Μάρτη υπάρχουν, αν υπάρχουν ρυάκια·

αν το οξυγόνο στα ρυάκια υπάρχει, το οξυγόνο

προπάντων·  υπάρχει  προπάντων εκεί όπου υπάρχει των τζιτζικιών

ο ήχος -ι  εκεί προπάντων, όπου ο κιχώριος ουρανός,

μπλε λουλάκι διαλυμένο στο νερό

 

υπάρχει, ο  ήλιος κίτρινος σαν χρώμιο, οξυγόνο

προπάντων, οπωσδήποτε θα υπάρχει, οπωσδήποτε

θα υπάρχουμε, το οξυγόνο που αναπνέουμε υπάρχει,

το πύρινο μάτι της φωτιάς και η επικόρυφη ανάφλεξη της φωτιάς υπάρχουν και  της λίμνης τα ουράνια βάθη,

ένας περιφραγμένος κολπίσκος με λίγες καλαμιές

θα υπάρχει, ένα πουλί ίβις υπάρχει

και η ταραχή της ψυχής που αφομοίωσαν τα σύννεφα

υπάρχει, σαν ανεμοστρόβιλος οξυγόνου στα κατάβαθα της Στύγας

 

και  στα κατάβαθα του τοπίου της σοφίας το, το φως του πάγου,

ο πάγος ίδιος με το φως, και στα κατάβαθά του τίποτα,

τίποτα ζωντανό, έντονο, σαν το βλέμμα σου μες στη βροχή·

αυτή την αδιάκοπη, που ακινητοποιεί τη ζωή,

ψιλή βροχή, που μέσα της σαν μια χειρονομία

τα δεκατέσσερα συστήματα κρυσταλλικού πλέγματος υπάρχουν,

τα εφτά κρυσταλλικά συστήματα, το βλέμμα σου όμοιο με δικό μου,

και ο Ίκαρος, ο απεγνωσμένος Ίκαρος υπάρχει·

 

Ο Ίκαρος τυλιγμένος στα λιωμένα του κέρινα φτερά

υπάρχει, ο Ίκαρος χλωμός σαν πτώμα

με πολιτική περιβολή, υπάρχει. Ο Ίκαρος βυθισμένος κατάβαθα

εκεί όπου τα περιστέρια υπάρχουν, οι ονειροπόλοι

οι κούκλες υπάρχουν· των ονειροπόλων τα μαλλιά, με τις αποσαθρωμένες απ’ τον καρκίνο τούφες, οι κούκλες με το δέρμα τους καρικωμένο

με βελόνες, μυκητιασμένα αινίγματα· και τα χαμόγελα υπάρχουν, τα παιδιά του ΄Ικαρου λευκά σαν τους αμνούς

πίσω από το γκριζόχρωμο φως, οπωσδήποτε θα υπάρχουν,

οπωσδήποτε θα υπάρχουμε και το οξυγόνο στου οξυγόνου το σταυρό·

σαν πάχνη θα υπάρχουμε, σαν άνεμος θα υπάρχουμε

σαν του ουράνιου τόξου την ίριδα στα λαμπυρίζοντα εξογκώματα του

μεσημβριάνθεμου και της τούνδρας τις καλαμιές·  σαν κάτι μικροσκοπικό

 

θα υπάρχουμε, τόσο ελάχιστο,  όσο λίγη γύρη στην τύρφη

κάτι σαν λίγος ιός στα οστά, ίσως σαν χολεριασμένο νερό

ίσως κάτι σαν λίγο λευκό τριφύλλι, βίκοι, σαν ίχνος από χαμομήλι,

εξορισμένοι από τον ξανά απολεσθέντα παράδεισο, το σκοτάδι όμως

είναι λευκό, λένε τα παιδιά, το σκοτάδι του παράδεισου είναι λευκό

ωστόσο όχι λευκό όπως είναι ένα φέρετρο,

λευκό, αν θα υπάρχουν φέρετρα, και  ούτε λευκό

σαν το γάλα, αν  βέβαια θα υπάρχει το γάλα, λευκό σημαίνει  λευκό,

λένε τα παιδιά, το σκοτάδι είναι λευκό, ωστόσο όχι όπως

το λευκό που υπήρχε όταν υπήρχαν τα οπωροφόρα  και η άνθησή τους λευκότατη, το σκοτάδι είναι ακόμα πιο λευκό, λιώνει τα μάτια

 

10 (α΄)

η νύχτα  του Ιουνίου υπάρχει, η νύχτα του Ιουνίου υπάρχει

ο ουρανός λες και υψώθηκε στα ουράνια

ύψη και ταυτόχρονα χαμήλωσε τόσο γλυκά όπως

όταν βλέπεις τα όνειρα πριν τα ονειρευτείς, ένας χώρος

σαν λιποθυμία, σαν κορεσμένος από λευκότητα, μία αδιάκοπη

 

κωδωνοκρουσία από δροσιά και έντομα, και κανένας, αυτό

το γοργοπόδαρο καλοκαίρι, κανένας δεν διανοείται ότι

το φθινόπωρο υπάρχει, ότι η γεύση που εναπομένει στο στόμα και

ο αναστοχασμός υπάρχουν, μόνο αυτές οι υπερκινητικές γραμμές

υπέροχων υπέρηχων υπάρχουν και των νυχτερίδων σαν από νεφρίτη

τ΄ αυτιά στραμμένα προς τον τικ τακ ήχο της ομίχλης·

ποτέ δεν ήταν του πλανήτη  η κλίση  πιο ωραία

ποτέ  οι  αργυρόχρωμες νύχτες  πιο λευκές

 

τόσο ευάλωτα φωτισμένες, απαλά ιονίζουσες

λευκές και ποτέ τα όρια του αόρατου τόσο κοντά

στην αφή. Ιούνιε, Ιούνιε του Ιακώβ οι κλίμακές  σου

υπάρχουν, τα κοιμισμένα  σου θηρία και του ύπνου τα όνειρά τους

υπάρχουν, ένα  αιωρούμενο ρεύμα από γαλακτικές νότες ανάμεσα

στη γη τόσο γήινη και στον ουρανό τόσο ουράνιο,

η κοιλάδα των δακρύων ήρεμη, τόσο ήρεμη, και ο θρήνος

έχει βυθιστεί, βυθιστεί σαν τα εδαφικά ύδατα

 

ξανά στη Γη, η Γη,  η Γη στην τροχιά της

γύρω απ΄ τον ήλιο υπάρχει,  η Γη  που ταξιδεύει

κατά μήκος του Γαλαξία  υπάρχει, η Γη περιστρεφόμενη

φορτωμένη με γιασεμιά, ίασπι και σίδερο,

με σιδηρά παραπετάσματα, οιωνούς και φιλιά του Ιούδα,

φιλιά  δεξιά και αριστερά και παρθένα οργή

στους δρόμους, ο Ιησούς στήλη άλατος· με της Ιακαράνδης

τη σκιά στα νερά του ποταμού, με γεράκια και καταδιωκτικά

και Ιανουάριο στην καρδιά,  με την Πηγή της Χαράς

του Jacopo della Quercia στη Σιένα και τον Ιούλιο

τόσο βαρύ σαν βόμβα· με εθνικούς εγκεφάλους

με ελαττωματικές καρδιές, και βρίζα και χαμοκέρασα

και με ρίζες του σιδερένιου δένδρου στην εξαντλημένη γη

Η Γη που υμνούσε  ο Τζαγιαντέβα στο μυστήριο ποίημά τον 12o αιώνα · η Γη με την ακτογραμμή  της συνείδησης γαλάζια και με φωλιές,  όπου υπάρχει ο ερωδιός με την γκριζογάλανη καμπυλωτή ράχη, ή  ο μυστηριώδης και μοναχικός ήταυρος, ο νυχτοκόρακας και ο σταχτοερωδιός και η πολλαπλότητα των φτερουγισμάτων του  σπουργιτιού του φράκτη, γερανοί και περιστέρια· Η Γη με Τζαλαντάρ, Τζαλαπούρ, και  του  Γιουνγκφράου η κορυφή υπάρχει  και το Γιοτουνχάιμ και τα Γιούρα υπάρχουν  και το Γιαμπρόν, το Γιάμπο η Γιογκιακάρτα  με ανεμοστρόβιλους που γδέρνουν τη γη από χώμα και το καπνόχορτο υπάρχει, η Γη με το Γιούντενμπουργκ, το Γιοχάνεσμπουργκ και των Ιεροσόλυμων την Ιερουσαλήμ.

 

10 ( β’)

η ατομική βόμβα υπάρχει

 

η Χιροσίμα, το Ναγκασάκι

 

η Χιροσίμα, 6 Αυγούστου,

1945

 

το Ναγκασάκι, 7 Αυγούστου,

1945

 

140.000 νεκροί και

τραυματίες στη Χιροσίμα

 

περίπου 60.000 νεκροί και

τραυματίες στο Ναγκασάκι

 

αριθμοί ακινητοποιημένοι

κάπου σ’ ένα μακρινό

συνηθισμένο καλοκαίρι

 

από τότε οι τραυματίες έχουν πλέον πεθάνει,

στην αρχή πολλοί, οι περισσότεροι, μετά λιγότεροι,

 

πάντως όλοι· τέλος

τα παιδιά των πληγωμένων

θνησιγενή, ετοιμοθάνατα

 

πολλά, ακόμα

αρκετά, και κάποια στιγμή

τα τελευταία· στέκομαι στην

 

κουζίνα μου και καθαρίζω

πατάτες· η βρύση

τρέχει, και σχεδόν  σκεπάζουν

τις φωνές των παιδιών στην αυλή·

 

τα παιδιά φωνάζουν,

και σχεδόν σκεπάζουν

τα τιτιβίσματα των  πουλιών στα

δέντρα· τα πουλιά

τιτιβίζουν, και σχεδόν

 

σκεπάζουν το θρόισμα

των φύλλων στον άνεμο·

τα φύλλα θροΐζουν

και σχεδόν σκεπάζουν

του ουρανού τη σιωπή,

 

τον ουρανό που λάμπει

και το φως που σχεδόν

από τότε θυμίζει

λιγάκι της πυρηνικής βόμβας τη

φλόγα

 

11 (α΄)

η αγάπη υπάρχει, η αγάπη υπάρχει

το χέρι σου κουρνιασμένο σαν πουλάκι που ξεχάστηκε

μέσα στο δικό μου, και αδύνατον να  περάσει απ΄ το μυαλό ο θάνατος,

αδύνατον να περάσει απ΄ το μυαλό πως η αναφαίρετη

ζωή, τόσο εύκολα όσο μία χημική ουσία σκορπίζεται πάνω από τη χλόη και τα πετροπερίστερα, τα πάντα χάνονται, εξαφανίζονται, αδύνατον να περάσει απ΄ το μυαλό  ότι εδώ και εκεί κοπάδια ξεριζωμένων

 

ανθρώπων, ζώα και σκύλοι εξαφανίζονται·

ντοματιές, λιόδεντρα εξαφανίζονται, οι μελαχρινές

γυναίκες που κάνουν την συγκομιδή, μαραίνονται, εξαφανίζονται,

ενώ η επιφάνεια της γης, πνίγεται από μια σκόνη άρρωστη, μια σκόνη

από φύλλα και μούρα και μπουμπούκια κάπαρης

που ποτέ κανείς δεν θα κορφολογήσει, δεν θα αλατίσει

δεν θα  γευτεί, όμως πριν εξαφανιστούν, πριν

εξαφανιστούμε, ένα βράδυ καθισμένοι στο τραπέζι με

λίγο ψωμί, λίγα ψάρια χωρίς καρκινώματα, και νερό

που με επιδεξιότητα έχει μετατραπεί σε νερό, ένα από

τα χιλιάδες μονοπάτια της ιστορίας του πολέμου ξαφνικά

διασχίζει το καθιστικό,  σηκώνεσαι όρθιος, χαραγμένα  σύνορα

χαραγμένα σύνορα υπάρχουν, οι δρόμοι, η λησμονιά

 

παντού, αλλά το κρησφύγετό σου δεν πλησιάζει πιο κοντά,

κοίτα, το φεγγάρι φωτίζεται υπερβολικά δυνατά και η Μεγάλη Άρκτος

επιστρέφει αδειανή όπως ήρθε· οι νεκροί θέλουν

να τους πάρεις  στα χέρια, οι άρρωστοι ζητούν να τους πάρεις στα χέρια, οι καταβεβλημένοι χλωμοί στρατιώτες, που μοιάζουν με τον Νάρκισσο θέλουν να τους πάρεις στα χέρια· εσύ περιπλανιέσαι εδώ και εκεί παράδοξα  ατέρμονα· και μόνο όταν ξεψυχάνε σταματάς

σε ένα λαχανόκηπο που κανένας δεν φρόντισε

για αιώνες, αφουγκράζεσαι τον ήχο μιας στεγνωμένης πηγής, κάπου στην Καρελία ίσως,  και ενώ σκέφτεσαι λέξεις όπως χρωμοσώματα και χίμαιρες

και γιατί τα ρόδια,  φρούτο του έρωτα, δεν πρόλαβαν να ωριμάσουν

ξεσκαλίζεις  λίγο φλοιό δέντρου και τον τρως.

 

11 (β΄)

Γεννιέμαι κάπου ξαφνικά

σε ένα σπίτι ανέκφραστο, που όταν

ουρλιάζει κανείς ενδίδουν οι τοίχοι

 

και ο κήπος, όπου μέσα του χάνεσαι, γυαλίζει απ΄τη φθορά

που προκαλούν τα σαλιγκάρια, κολυμπάς

σπασμωδικά σαν πουλί και όταν η γη

 

φθαρεί και το ραβέντι για πρώτη φορά

μαραθεί, ενδίδει το καλοκαίρι

και η πόλη, όπου μέσα της χάνεσαι, είναι αργή και μαύρη,

διασχίζεις τους δρόμους, κάνεις ό,τι και οι άλλοι, που χωρίς λέξη

καθώς προσπερνούν βιαστικά τοποθετούν

 

από ένα τούβλο στη θέση του. Όταν εξασκηθεί

η διαδρομή επώδυνα, ενδίδουν τα σπίτια

και το υψίπεδο πλαταίνει παντού παντοδύναμο και σχεδόν

αόρατο. Κάπου στέκει μια αγριοβερικοκιά μια στιγμή ακίνητη και

ανθίζει, αλλά μόνο με ένα λεπτεπίλεπτο πέπλο στα απλωμένα κλαδιά

πριν ούτως η άλλως συνεχίσει

 

σπάραγμα μιας Άνοιξης, ένα δειλινό

από αυτά  όπου οι δρόμοι  καταλήγουν  σχεδόν

στον μπλε του ορίζοντα, αλλά  κανείς

δεν κινείται, η σκόνη του δρόμου

μοιάζει με σκόνη του δρόμου, εκεί όπου οι περισσότεροι

σκοτώνονται και η σιωπή σέρνεται

στις πέτρες,  όμως τίποτα δεν συμβαίνει

 

κάπου κάτι πέφτει κάτω χωρίς να το έχει

αγγίξει κανείς από ένα ράφι,

ίσως ενώ η γιαγιά μου στέκει όπως πάντα

στην κουζίνα της  και φτιάχνει βερικοκόσουπα

ξέρω ότι έχει πεθάνει  αλλά το άρωμα

είναι τόσο δυνατό που το σώμα αισθάνοντάς το

 

γίνεται κι αυτό φρούτο, και ενώ

το φρούτο κρέμεται στο πλησιέστερο

δένδρο που μπορεί να  είναι σημύδα που

φτιάχνει  κώνους  και ποτέ βερίκοκα

ακούς τον πυροβολισμό προτού ακόμα πέσει η βολή

και όχι λίγο μετά, και που ηχεί σαν μια πόρτα

χωρίς σπίτι που παρέμεινε ανοιχτή

 

Η βόμβα υδρογόνου υπάρχει

μια προσευχή  για το θάνατο

 

όπως συνήθως πεθαίνει κανείς

μια μέρα με συνηθισμένο

 

καιρό, ανεξαιρέτως, αν γνωρίζεις

ότι μια μέρα θα πεθάνεις ή όχι, μια μέρα

 

που ίσως ως συνήθως

έχεις ξεχάσεις πως θα πεθάνεις

μια μέρα που φυσάει λίγο

 

τον Νοέμβρη ίσως,

ενώ πας στην κουζίνα

και προφταίνεις μόνο

 

να νοιώσεις πόσο ωραία

μυρίζουν οι πατάτες

χώμα και μόλις που προφταίνεις

να βάλεις το καπάκι

και σκέφτεσαι, αν έχεις

ρίξει αρκετό αλάτι

λίγο πριν βάλεις το καπάκι

και για μια στιγμή ενώ λίγος ατμός ξεφεύγει

κάτω απ΄ το καπάκι προφταίνεις

να θυμηθείς τη ζωή σου

όπως ήταν και ήταν πάντα, ενώ οι πατάτες

 

βράζουν και η ζωή που πάντα λέγαμε συνεχίζεται

πράγματι συνεχίζεται

μια προσευχή, μια απλή

προσευχή

μια απλή μέρα για να μην πάψει να συνεχίζεται η ζωή

απλά κανονικά

 

12 (α΄)

η ζωή, ο αέρας που αναπνέουμε υπάρχει,

μια ελαφρότητα σε όλα, μια ισότητα σε όλα,

μια εξίσωση, μια ανοιχτή κινούμενη έκφραση

σε όλα και καθώς το ένα δέντρο μετά το άλλο θροϊζουν

στο πρώιμο καλοκαίρι, ένα πάθος, πάθος σε όλα,

σαν νάταν το παιχνίδι του αέρα με τα φύλλα της φτελιάς καθώς πέφτουν

σαν μάννα, ένα απλό  σχεδιάγραμμα

απλό, όπως όταν η ευτυχία έχει το τραπέζι της γεμάτο

και η δυστυχία αδειανό, απλό όπως όταν η επιθυμία

έχει δρόμους πολλούς να διαλέξει και τα βάσανα κανέναν,

απλό όπως ο άγιος λωτός είναι απλός

γιατί είναι φαγώσιμος, ένα σχεδιάγραμμα τόσο απλό όσο το γέλιο

που διαγράφει το πρόσωπό σου στον αέρα

(…)

 

Η βόμβα κοβαλτίου υπάρχει

τυλιγμένη στο μανδύα της

από κοβάλτιο-60 ραδιενεργό ισότοπο

 

που ο χρόνος ημιζωής

εξασφαλίζει τις μέγιστες δυνατές

καταστροφικές επιπτώσεις

 

τίποτα περισσότερο δεν μένει να πει

κανείς· εξασφαλίζουμε

τη μέγιστη δυνατή καταστροφή·

τίποτα άλλο δεν έχω να πω· εξασφαλίσαμε

 

για μας ή το παν ή

τίποτα· τίποτα

περισσότερο έχω να πω· εξασφαλίζοντας

τα πάντα να μετατραπούν

σε τίποτα

χάνουμε την ικανότητα της σκέψης·

δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα

 

όπως λέμε, όταν απλώς

υπάρχουμε· τίποτα άλλο δεν έχω να πω ·

 

εξασφαλίσαμε

την εκμηδένιση

των πάντων,

τον ολικό αφανισμό,

ώστε το πρώτο

το κρίσιμο

τίποτα δεν έχει τη δυνατότητα

να κάνει ποίηση

όπως ο άνεμος μπορεί

στον αέρα ή στο νερό, τίποτα

 

άλλο δεν

μένει να πω· σκοτώνουμε

περισσότερο από ό,τι πιστεύουμε

περισσότερο από ό,τι έχουμε γνώση

περισσότερο από ό,τι αισθανόμαστε· τίποτα

άλλο δεν μένει

να πω· μισούμε·

τίποτα άλλο·

 

Ίνγκερ Κρίστενσεν

Μετάφραση: Παναγιώτα Γούλα, Πρώην Μορφωτική Ακόλουθος της Πρεσβείας της Δανίας στην Αθήνα

 

* Επίκειται το αμέσως προσεχές διάστημα δημοσίευση του πλήρους ποιήματος από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν, σε μετάφραση Σωτήρη Σουλιώτη. Θα καταλάβετε ότι πρόκειται για ιδιαίτερα δυνατό ποίημα και πάντα επίκαιρο, σπεύστε να την αποκτήσετε!

Περισσοτερα αρθρα