Ολοκληρώνουμε το μεγάλο μας αφιέρωμα στην ποίηση της Σλοβενίας με την Κάγια Τερζάν (Kaja Teržan, 1986). Η Κάγια Τερζάν επί χρόνια βρισκόταν στο σταυροδρόμι του μοντέρνου χορού, του θεάτρου και της περφόρμανς, ώσπου η ερμηνευτική της πρακτική μετατράπηκε σε ποίηση με αποτέλεσμα την ποιητική συλλογή Delta.

Τα ποιήματα που παρατίθενται εδώ προέρχονται από το βιβλίο Ανθολογία νέων Σλοβένων ποιητών (εκδόσεις Βακχικόν, 2018) και είναι σε μετάφραση της Αγγελικής Δημουλή.

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ

Απόψε μίλησα

με το παρελθόν μου.

Παραδόξως: όλοι ήταν αρκετά

κανονικοί. Ενώ εγώ ήμουν λιγάκι

φιλόδοξη σχετικά με την

αντίληψη της πραγματικότητας.

Μου πρότεινε – το παρελθόν μου –,

να παρευρεθώ σε μια διάσκεψη

όπου θα συζητούσαν ακόμη και τα περισσότερο

οικεία θέματα. Ποιος

θα είναι εκεί; Σκέφτηκα,

και δεν πήγα. Ήμουν φτιαγμένη

από τις αναμνήσεις μου. Όχι,

εγώ έφτιαξα τις αναμνήσεις μου.

Πάντοτε παίζουν οι ίδιες τραγικωμωδίες

μέσα στο σώμα μου για αρκετό καιρό τώραˑ

υπάρχουν προβολές παντού.

Δεν υπάρχουν εισιτήρια, όριο ηλικίας

ή ειδικές εκπτώσεις για γκρουπ.

Όσοι ενδιαφέρονται έστω λίγο τα βλέπουν όλα.

Η σύγχρονη τέχνη «δεν έχει αρκετά χρήματα για ένα μπουρέκι»,

όπως λένε στη χώρα μου.

Και παρόλο που είναι τρομερό το γεγονός ότι το βαλκανικό fast food

εισήγαγε αυτή την έκφραση, ωστόσο είναι απελευθερωτική.

Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι στο παρελθόν, εδώ και πολλά χρόνια,

οι προβολές αυτές πληρώθηκαν με τη ζωή.

Όχι της συγγραφέως, φυσικά.

ΟΚΤΩ

Ο ρυθμός κλιμακωνόταν αλλά μου τελείωνε ο χρόνος. Περπατούσα και καθησύχαζα τον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω, ακόμα και αν όλα μέσα μου με ικέτευαν να σταματήσω. Ότι ορισμένα πράγματα είναι προκαθορισμένα – ναι, καλά! Είδα πόρτες να διπλώνουν σαν ντόμινο και δωμάτια να εξαφανίζονται. Περπάτησα ευθεία – είχα εστιάσει – ένας στόχος. Έφτιαξα τον αριθμό μηδέν στη γραμμή του χρόνου. Και σαν να έφερνα εις πέρας μια ειδική αποστολή ηλιθιότητας, σταμάτησα τελικά κάπου στο βόρειο ημισφαίριο – στην τούνδρα. Μοσχαράκια έβοσκαν εκεί και ήταν προφανές ότι εγώ ήμουν τώρα το ζώο. Τράβηξα έναν χαλαρό κυνόδοντα. Ήταν σάπιος. Στη συνέχεια, όλα από μόνα τους, μια κορώνα έπεσε από το μπροστινό δόντι. Δεν με πείραξε. Ένα πτώμα κοντά ήταν το πιο καυτό νέο και γιγαντιαία πουλιά αγωνίζονταν για τα απομεινάρια.

ΔΕΛΤΑ

Στη μοκέτα-άρωμα

υγρής άμμου

και ελπίδας του πατέρα.

Είναι η επιλογή σου, λέει.

Δεν μπορείς να πας μόνη σου

στο τέλος του κόσμου,

αλλά μπορείς μονάχη να πεθάνεις

στον δρόμο.

Ξέρω! Θυμάμαι μια γυναίκα,

που πέθανε έτσι.

Υπάρχει ένα κέλυφος από το ποτάμι,

που περιέχει αυτήν τη στιγμή.

Και τη θάλασσα.

Κάγια Τερζάν

Μτφρ.: Αγγελική Δημουλή