Ο Αλές Γιελένκο (Aleš Jelenko) γεννήθηκε το 1986. Είναι ο ιδρυτής του λογοτεχνικού φεστιβάλ στο Σλοβένσκε Κονίτσε και ο εκδότης του περιοδικού Spirala. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, μια συλλογή διηγημάτων και δύο επιστημονικά βιβλία. Έργα του δημοσιεύονται στα περισσότερα λογοτεχνικά έντυπα της χώρας του και έχουν μεταφραστεί σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο Γιελένκο έχει βραβευτεί γι ατην ποίησή του στη Σλοβενία και το εξωτερικό.

Τα ποιήματα που παρατίθενται εδώ προέρχονται από το ανθολόγιο Χρονοπαγίδα (εκδόσεις Βακχικόν, 2020) και είναι σε μετάφραση Αγγελικής Δημουλή.

Φάκελος για το νησί Κρκ*

κάτι

στο πρόσωπο αυτού του παιδιού

διαλύεται

σαν κομμάτια από

εύθραυστο κεραμικό

σαν μια

πανταχού παρουσία

την οποία είναι αδύνατο

να καθορίσεις

 

αυτές δεν είναι

οι φωτογραφίες από το αρχείο

μοιάζουν περισσότερο

με μικροσκοπικά κομμάτια πρωτότυπου

που θα χαθούν για πάντα

 

κάτι

στο πρόσωπο αυτού του παιδιού

διαλύεται

 

και κάθε κύκλος

κλείνει

μια φορά

 

το πιο δύσκολο

είναι να συνειδητοποιήσεις

πως η έσχατη νίκη

είναι άφταστη

πως οι διαστάσεις

του χώρου και του χρόνου

δεν ξεγελιούνται

και πως όταν σκέφτομαι έτσι

ανακαλύπτω

πως δεν φοβάμαι τον θάνατο

είναι το άγνωστο που

φοβάμαι

 

* Το Κρκ, κατά τους αρχαίους Έλληνες Κύρικον, είναι νησί της Κροατίας στην Αδριατική.

 

Κορνιζαρισμένη

με το που μπήκες στην κορνίζα

τα φύλλα πήραν

το φθινοπωρινό τους χρώμα

 

 

Είμαι ένα ποίημα

Φαίνεται πως είμαι καταραμένος

χάνομαι

στο βάθος του τίποτα

και μασουλώντας μελανοδοχεία

κέρατα ξεφυτρώνουν από το κεφάλι μου

ντυμένα με λόγια

και φτερά από την πλάτη μου

κολλημένα με στίχους

μεταφορές πέφτουν

από τα κοφτερά μου δόντια

που σκουπίζω με ένα πανί

το πιέζω στο στόμα  μου

το σώμα μου είναι

φύλλα χαρτιού

                                τα άκρα είναι ευέλικτα

                                και η σπονδυλική στήλη μου συνδεδεμένη

                                με λεπτά ξύλινα νήματα

κάνω scroll μέσα μου

και συνειδητοποιώ

ότι είμαι γαμημένα τρελός

κάθε μέρα

                                κολυμπώ

                                ζωγραφίζω

                                και πηδώ από μια γέφυρα

οι άνθρωποι που το παρακολουθούν αυτό

νομίζουν πως είμαι μανιακός

του χείριστου είδους

αλλά δεν είμαι

ο κόσμος μου είναι απλά

                                εκτενέστερος

                                πιο χρωματιστός

                                και δυνατότερος

ο κόσμος μου είναι ένας

πύργος χαμένων αξιών

                                αιώνιος

                                αρχέγονος

και λίγο παραμορφωμένος

 

 

Ο ήχος της σιωπής

Μόνον η μουσική

δεν

αναπνέει στον χρόνο.

Είναι χρόνοςˑ

όσο πιο γρήγορη είναι

τόσο γρηγορότερα κυλά,

όσο πιο αργή,

τόσο αργότερα κυλά.

Μόνο όταν σιωπά,

με στροβιλίζει

στο απόλυτο σκοτάδι.

Αλές Γιελένκο

Μτφρ.: Αγγελική Δημουλή