Νικήτρια του φετινού ποιητικού βραβείου T. S. Eliot, η Τζοέλ Τέιλορ (Joelle Taylor) με την ανδρόγυνη εμφάνιση είναι ποιήτρια ακτιβίστρια «με τη γροθιά υψωμένη» και θεατρική συγγραφέας. Πρωταθλήτρια στη slam poetry και ιδρύτρια του SLAMbassadors UK, δουλεύει κάθε χρόνο με χιλιάδες νέους ανθρώπους σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία. Ως  ποιήτρια, καταφέρεται εναντίον οτιδήποτε χωρίζει τους ανθρώπους και τους περιθωριοποιεί, στηλιτεύοντας τον πόλεμο, τη φτώχεια, τον σεξισμό και ό,τι άλλο χωρίζει τον άνθρωπο από τον άνθρωπο.

Το βραβείο T.S. Eliot το κέρδισε για τη συλλογή της C+nto & Othered Poems, εδώ παρατίθενται σε μετάφραση δύο ποιήματα από την παλιότερη συλλογή της The woman who was not there (2014).

Επισκεφθείτε και το site της: joelletaylor.co.uk.

 

ΕΡΗΜΟΤΟΠΟΣ

Το πρόσωπό του ήταν μια ξένη χώρα

κι η γλώσσσα του κρυφό όπλο.

Το γέλιο του ήταν σειρήνα αεροπορικής επιδρομής

και το στόμα του μια βαθιά σπηλιά θαμμένη στη γη του Ιράκ,

ένα ρηχός τάφος στην άκρη της πόλης.

Η γενειάδα του ήταν ο αγκαθωτός φράχτης που περικύκλωνε το στρατόπεδο

και το δέρμα του ένας χειρόγραφος χάρτης ραμμένος πάνω στο πουκάμισό του,

ένα εγκαταλελειμμένο πεδίο τα μεσάνυχτα.

Τα μάτια του ήταν εγκαταλελειμμένες θαμμένες νάρκες

και η φωνή του γεμάτη παράσιτα στο μεσοδιάστημα ραδιοφωνικών σταθμών.

Τα πλευρά του ήταν τα κάγκελα που σφίγγουν οι κρατούμενοι σε ένα κελί του Γκουαντάναμο

Και τα χείλη του η προσεκτικά σχεδιασμένη γραμμή στο τελωνείο,

το σύνορο ανάμεσα σε διαφορετικές περιοχές.

 

Και περπατούσε σαν παιδί του σχολείου χαμένου στο χαλίκι του σπιτιού της

και μιλούσε σαν αεροπλάνο σε χαμηλή πτήση που κοιτά προς τη γη.

Καλώς ήρθες στην Αγγλία.

Ασαλάμ αλέκουμ.

 

Όμως η υπηρεσία μετανάστευσης ήταν μια ερωτική επιστολή γραμμένση σε άλλη γλώσσα

κι όταν χαμογέλασε

τα δόντια του

ήταν η γραμμή του ορίζοντα

της Νέας Υόρκης.

 

Δείτε τη να κάνει περφόρμανς του ποιήματος, ελαφρώς παραλλαγμένου στη δεύτερη στροφή, στο YouTube.

 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣ (PEN PAL)

Είναι παράξενο αν σκεφτεί κανείς πως ό,τι γράφω ή παρουσιάζω σε περφόρμανς και κάθε ποιητικό εργαστήρι που θα στήσω θα υπόκεινται σε φόρο και ότι αυτά τα λεφτά θα μεταμορφωθούν σε όπλα για τον πόλεμο. Περίπου 17.400 πολίτες σκοτώθηκαν από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν. Θα δουλέψω με τους πρόσφυγες αυτού του πολέμου και θα φορολογηθώ ανά ποίημα που βοηθώ να γραφτεί και γράφω η ίδια. Αυτός ο φόρος θα χρησιμοποιηθεί για να παραχθούν περισσότεροι πρόσφυγες πολέμου με τους οποίους επίσης θα δουλέψω.

 

Αυτό το ποίημα είναι μια σφαίρα.

 

Κάθε λαξεμένη λέξη

μια παρέλαση από μπότες.

Κάθε χτύπημα

ένα ημι-αυτόματο κροτάλισμα.

Έχω γράψει στρατούς:

μη με ακούτε.

 

Αυτό το ποίημα είναι φιλικόν πυρ.

 

Αυτό το ποίημα είναι

η μετατόπιση της γης,

ο δολοφόνος που κοιμόταν κάτω από τα πόδια της

όταν έφυγε νωρίς εκείνη την ημέρα για να μαζέψει λιανά καυσόξυλα

που όταν θα άναβαν θα κρατούσαν κρύα την οικογένειά της για αιώνες.

Αυτό το ποίημα ήταν στην αναμονή επί χρόνια

και, όταν μιλάει,

ανοίγει το κόκκινο στόμα του,

όλος ο κόσμος πέφτει στα γόνατα και κλαίει.

 

Εκείνη είναι μια έκρηξη τυλιγμένη με κορδέλα.

Θεέ μου σχώρα με.

 

Αυτό το ποίημα είναι ένας νέος άντρας

που τον ξερίζωσαν στο τελωνείο

και τον φύτεψαν σε ένα ερμητικά κλειστό δωμάτιο χωρίς αέρα

ενώπιον αντρών

με χαμόγελα ερμητικά κλειστά χωρίς αέρα

και του ζήτησαν να συλλαβίσει το όνομά του

ξανά,

να το συλλαβίσει ξανά.

Αυτό το ποίημα είναι ένα διαβατήριο

σκισμένο στα δύο,

σφραγισμένο

με χνάρια από μπότες.

 

Αυτό το  ποίημα είναι μια νεαρή γυναίκα

με μπούρκα και Nike

που κρύβεται κάτω από μια θέση λεωφορείου

όταν παράξενα ντυμένοι άντρες μπαίνουν

και βγάζουν έξω τις γυναίκες μία προς μία,

με χαμόγελο ελεύθερου σκοπευτή στο πρόσωπό τους

καθώς οι στρατιώτες τους κοιτάζουν να ψιθυρίζουν μεταξύ τουςˑ

αυτό το ποίημα είναι το τελευταίο πράγμα που διαβάζει.

 

Αυτό το ποίημα πήρε τη γλώσσαˑ

κάθε λέξη γραμμένη εδώ σβήνει μια μητρική γλώσσα.

Αυτό το ποίημα έφαγε την ιστορία.

Αυτό το ποίημα είναι η ιστορία.

Αυτό το ποίημα κείτεται σιωπηλό ανάμεσα σε σκονισμένους δρόμους

ή περιμένει στα περίχωρα των δασών

ή ορμά σε ένα σπίτι στις 3 τα ξημερώματα

θρηνώντας ανάμεσα σε μάτια-κάννες λαδωμένων όπλων

με στόματα-μαζικούς τάφους.

Αυτό το ποίημα έχει στήσει στους τοίχους συγγενείς σε μια ευθεία γραμμή

και τους έχει ζητήσει να χορέψουν.

 

Αυτό το ποίημα θέλει να είναι μια στέγη,

και θέλει να είναι από ξύλο,

ένα θρανίο,

μια θέση στο λεωφορείο.

Θέλει να είναι ο σωστός συλλαβισμός ενός ονόματος,

ένας συγγενής που απλά κοιμάται,

σιωπή.

 

Αυτό το ποίημα θέλει να είναι ποίημα

αλλά

αυτό το ποίημα είναι σφαίρα.

Ένας πραγματικός ποιητής δεν θα το έγραφε.

 

Τζοέλ Τέιλορ

* Δείτε τα πρωτότυπα στο site του εκδότη της.

Μετάφραση: Χριστίνα Λιναρδάκη