Στην πολύχρωμη πόλη ενός μακρινού τόπου, όπου το ουράνιο τόξο ήταν καθημερινή υπόθεση, ζούσαν πολλοί, διαφορετικοί κάτοικοι που ήταν όλοι χρωματιστοί – εκτός από έναν: μια μικρή μουντζούρα που ήταν φυσικά κατάμαυρη.
Παρ’ ότι οι συμπολίτες της την αγαπούσαν έτσι όπως ήταν, η ίδια δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη με τον εαυτό της, ένιωθε βαρετή και ευχόταν να είχε έστω μια στάλα χρώμα πάνω της για να μην ξεχωρίζει τόσο πολύ μες στην πολυχρωμία των υπολοίπων. Είδε και αποείδε, και μια μέρα αποφάσισε απλά να κλειστεί στο σπίτι της.
Την επόμενη μέρα κιόλας, άρχισε να συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο: το ουράνιο τόξο άρχισε να μεγαλώνει και να ακτινοβολεί όλο και πιο δυνατά – τόσο δυνατά που η νύχτα έγινε μέρα, κανείς δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει χωρίς γυαλιά ηλίου και οι κάτοικοι δυσκολεύονταν να κοιμηθούν. Και, επειδή ήταν κουρασμένοι από την αϋπνία, όταν κυκλοφορούσαν προξενούσαν διαρκώς ατυχήματα! Βλέποντάς το αυτά, σιγά-σιγά κλείστηκαν όλοι στα σπίτια τους απελπισμένοι.
Η Μικρή Μουντζούρα δεν είχε πάρει είδηση για όλα αυτά, κλεισμένη όπως ήταν στο σπίτι της επί έξι μέρες και, όταν βγήκε πια, το μαύρο της χρώμα άρχισε να απορροφά την περίσσεια του ουράνιου τόξου μέχρι που εκείνο συρρικνώθηκε στο κανονικό του μέγεθος ξανά. Η μουντζουροσύνη και η μαυρίλα της μικρής μουντζούρας αποδείχθηκν λοιπόν σωτήριες για την πόλη και οι κάτοικοι διοργάνωσαν ένα μεγάλο πάρτι προς τιμήν της, ενώ έφτιαξαν και άγαλμά της στην κεντρική πλατεία! Νιώθοντας ότι είναι πολύτιμη, η Μικρή Μουντζούρα δεν ξανασκοτείνιασε ποτέ.
Το όμορφο αυτό παραμύθι της Φωτεινής Τίκκου, η οποία έχει κάνει και την υπέροχη εικονογράφηση, πραγματεύεται τη διαφορετικότητα από τη σκοπιά της εσωτερίκευσης: τελικά, μήπως εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε ευχαριστημένοι όταν είμαστε διαφορετικοί και αισθανόμαστε καλύτερα όταν είμαστε αόρατοι μέσα σε ίδιους με μας άλλους;
Όπως όμως αποδεικνύεται, καθένας μας είναι όχι μόνο μοναδικός έτσι ακριβώς όπως είναι, αλλά και πολύτιμος για τη ζωή γιατί μόνο αυτός, με τις ιδιαίτερες ιδιότητές του, μπορεί να επιτελέσει κάποιο έργο τη στιγμή που χρειάζεται να επιτελεστεί. Καθένας μας έχει τη δική του σημαντική θέση στον κύκλο της ζωής έτσι ακριβώς όπως είναι – γιατί όλοι είμαστε ανεπανάληπτοι, καθένας ξεχωριστά. Και είναι απλά πολύτιμο να το ξέρει αυτό κανείς, ιδίως από την παιδική του ηλικία!
Η γλυκιά και διασκεδαστική ιστορία της Φωτεινής Τίκκου δείχνει στα παιδιά ότι η πραγματική τους αξία κρύβεται μέσα τους (και ας μην έχουν ιδέα ποια μπορεί να είναι) και τα διδάσκει να αγαπούν τον εαυτό τους όπως ακριβώς είναι. Πρόκειτια για μια θαυμάσια και ιδιαίτερα διδακτική ιστορία που με ευφάνταστο τρόπο δίνει σημαντικά διδάγματα ζωής.
Χριστίνα Λιναρδάκη
